Afscheidslied

Vol verwachting kijkt de jonge zangeres mij aan. ‘Heeft u niet een speciaal nummer dat u gezongen wilt hebben op uw pensioneringsfeest?’, vraagt ze.

In mijn gedachten flitsen de jaren langs mij heen, blowin in the wind. Als eersten sneuvelden de gevoelens van We Are the Champions. En Lust for Life bleek toch ook wel een dingetje in de zware psychiatrie.

Ik staar naar mijn bureau vol met papieren, We gaan nog niet naar huis, nog lange niet…

Naarstig probeer ik inspiratie te vinden in de gebeurtenissen van vandaag. Die wanhopige moeder van een adolescent die nergens een hulpverlener kan vinden, Waarheen, waarvoor.

Misschien dan dat bijzondere ruziënde echtpaar, die niet met en zonder elkaar kunnen, Zij gelooft in mij.

Nee, ik voel me meer als De eenzame fietser die plompverloren tegen de wind zichzelf een weg baant en helaas bijna zakenman is geworden.

Ik staar naar de archiefkast met statussen, vol met Paradise by the Dashboard Light en helaas soms ook wel met Huilen is voor jou te laat. En gelukkig ook vaak: We zullen doorgaan…

Er staat een paard in de gang is tegenwoordig op z’n best een vegetarische doos van de voedselbank.

Wat moet ik nu zeggen, dat recht doet aan al die jaren van bijzonder vertrouwen in mij? Dan hoor ik een geluid. Het komt uit de archiefkast en wordt steeds sterker. Opgelucht kijk ik de zangeres in de ogen. ‘Hé, ken jij misschien de Who?’ See me, feel me wordt het lied, kan je dat voor me zingen op het feest?

Listening to you, I get the Music.

See me, feel me, we’re not gonna take it, never did and never will.

De zangeres glimlacht.

Hilde de Hoop, psychiater, Zwijndrecht