Tuchtcollege-geïnduceerde slaapdeprivatie
1 reactieAf en toe ontglipt me een langdurige ‘pfffff’ als ik de berichten in onze tuchtrechtsectie lees. Het is al jarenlang een van de meestgelezen rubrieken, die bij veel lezers zorgt voor uiteenlopende emoties en verzuchtingen.
Het gevoel van ‘dat dit nog steeds vóórkomt anno nu!’ is daar één van, maar ook ‘dat híérover een klacht wordt ingediend voelt zó onlogisch, onrechtvaardig zelfs’. Oordeelt u zelf welke emoties bij u de overhand krijgen bij de casussen die u deze week voorgeschoteld krijgt. Ik denk vooral aan de huisarts die alles volgens het boekje doet bij de ingewikkelde situatie van gescheiden ouders met een minderjarig kind, maar toch aangeklaagd wordt. Klacht ongegrond, eind goed al goed zou je zeggen. Maar denk eens aan de gemiddelde doorlooptijd van een tuchtzaak van ruim tweehonderd dagen – of wellicht spreken we hier beter van tweehonderd nachten, aangezien slaapdeprivatie vrijwel altijd inherent verbonden is aan de brief van het medisch tuchtcollege. R/temazepam, z.n. 10 mg a.n.
Durf ik die operatie nog wel te doen?
Goede hulp en ondersteuning tijdens deze tweehonderd dagen is een belangrijke voorwaarde om te kunnen blijven functioneren in het dagelijks werk. Het interview dat geneeskundestudent en Medisch Contact-stagiair Dorothee Hafkenscheid hield met gezondheidsrechtadvocaat Oswald Nunes geeft hierin een fraai inkijkje. Gepokt en gemazeld reflecteert Nunes op zijn decennialange ervaring. ‘Artsen vragen zich na het ontvangen van een klacht af of ze nog wel geschikt zijn voor het vak. Durf ik die operatie de volgende keer nog wel te doen? Wat vinden mijn collega’s ervan? Kan ik mijn patiënt nog recht in de ogen kijken?’ Net als alle dokters die nog niet in aanraking zijn gekomen met het tuchtrecht hoop ik dat ik deze vragen nooit zal hoeven te stellen, maar net als de collega’s die deze ervaring al wel hebben gehad weet ik dat het statistisch gezien ijdele hoop is.
Debije
Psychiater, Heerlen
Een man diende een klacht tegen mij in n.a.v. een expertise op zijn verzoek, in de verwachting om zo van de Bijstand in de WIA te belanden. Hij wilde het rapport niet ter beschikking stellen. Begrijpelijk, omdat hij door de mand was gevallen met zeer... tegenstrijdige versies over zijn jeugd in verschillende rapporten. Hij zei veroordeeld te zijn voor een wat hij betitelde als een niemandalletje. Het bleek om een ernstige vorm van fraude te gaan, hetgeen hij bewust verzwegen had. Dat de taakstraf omgezet werd in een gevangenisstraf, was natuurlijk niet zijn schuld. Daarnaast was er sprake van meerdere pogingen tot oplichting. Zo diende hij mijn rekening 2x bij de gemeentelijke sociale dienst in, terwijl die al rechtsreeks aan mij betaald was. De rol van de secretaris van het regionale tuchtcollege was wel heel bijzonder: deze vroeg mij om een kopie van het dossier, zonder de vereiste toestemming van de man. Ook mijn juridisch adviseur was verbijsterd over deze ongebruikelijk, onzorgvuldige en onprofessionele stap. Als ik hierin getrapt was, had de man met succes een klacht tegen mij kunnen indienen. Mijn vertrouwen in het funktioeneren van het betreffende tuchtcollege werd er hierdoor niet groter op. Gelukkig is het voor mij goed afgelopen: alle punten in de aanklacht zijn afgewezen. Het beroep is niet doorgegaan, omdat ondanks meerdere herhaalde aanmaningen de griffierechten niet betaald heeft.
In een andere procedure had ik minder geluk: de psychiater-opleider in het college was van mening dat ik de DIVA, die op internet toen nog voor iedereen kostenloos te downloaden was, niet ter voorbereiding aan de patient had mogen meegeven. Ik was het daar niet mee eens, en stond daarin zeker niet alleen, maar heb op advies van mijn juridisch adviseur afgezien van beroep. Bovendien had ik geen zin in nog meer stress.
Wat mij enorm geholpen heeft, is de uitstekende, empathische maar ook confronterende, zeer professionele begeleiding door mijn juridisch adviseurs.