Rugpijn

Ruim negen jaar geleden was ik voor het laatst bij de huisarts. Mijn zoontje, destijds 1 jaar en sterkere benen dan ik dacht, had zich achterover geduwd in zijn kinderstoel, waarvan de bijsluiter meldt dat ze niet kunnen omvallen. Ondanks dat er geen bloed uit zijn hoofd kwam maar vooral veel geluid, belde ik voor de zekerheid de huisarts. Er werd snel opgenomen en ik mocht meteen komen. Een ontspannen huisarts haalde me uit de wachtkamer met een onderkoeld: ‘Zo, het is weer papadag zeker?’

Vorige week was ik er weer. Vanwege peracuut ontstane rugpijn was ik al een aantal dagen nauwelijks mobiel en toen ik ondanks de witte en roze pijnstillers nog steeds mijn sokken niet kon aantrekken, vond mijn vrouw het welletjes (iets met dokters en ziek zijn…).

Ik kon nog steeds niet mijn sokken aantrekken

Na vijf wachtenden voor me en 12.41 minuten muziekjes vroeg de doktersassistente me naar hernia-alarmsymptomen. Ik mocht komen. In de volle wachtkamer viel ik midden in een sessie van ‘wie heeft de ergste…’ van twee oudere vrouwen. Degene met het kleinkind van nog geen anderhalve kilo bij geboorte en een tijdelijke tongverlamming won, zo kwamen ze overeen. Een halfuur na mijn afspraak had ik een eerste kennismaking met de nieuwe huisarts. We konden allebei blanco het consult ingaan, want hij las Medisch Contact niet (iets met drukte en niet alles kunnen bijhouden, zei hij later). Een hernia werd uitgesloten, de roze pillen werden voor bruine verwisseld en we spraken nog even over de toegevoegde waarde van dry needling door de fysiotherapeut. Wat indruk op me maakte, was zijn gejaagde indruk en de buiging (pun intended) die hij maakte tijdens het typen in het epd. Bij het verlaten van de kamer verzuchtte hij dat de dagen voor driekwart gevuld zijn met psychosomatiek. ‘De huisarts bezwijkt’, kopte Nieuwsuur onlangs. Ik begrijp dat weer iets beter.