Onder dwang presteren
1 reactieVorige week stond in de Volkskrant een uitgebreid relaas van een journalist en inmiddels ervaringsdeskundige omtrent haar gedwongen opname op een psychiatrische afdeling. Een indringend relaas, waarbij het voelt alsof je middels een bodycam die periode meebeleeft.
Wat ik niet wist is dat Nederland blijkbaar Europees koploper is in het aantal ibs’en – wat overigens sinds een jaar een crisismaatregel heet. In Nederland wordt zo’n negenduizend keer per jaar een gedwongen opname verricht, waarbij de tien grootste gemeenten er ruim drieduizend voor hun rekening nemen. Negenduizend unieke verhalen over ongetwijfeld schrijnende situaties. Er kwam ook terechte nuancering van deze cijfers, want er zijn ook mensen die achteraf blij zijn en inzien dat een gedwongen opname op dát moment de beste optie was. Ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat, naast wetten die niet doen wat ze beogen te moeten doen, fragmentatie van zorg binnen de ggz mede debet is aan deze cijfers. Dat horen we ook terug uit de monden van de voorzitter en de directeur van Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie als zij reageren op het meest recente RVS-rapport.
Mensen als Menno staan op in moeilijke tijden
De Raad voor Volksgezondheid en Samenleving uit zich kritisch over hoofdlijnenakkoorden, die ik in het verleden al eens hoofdpijnakkoorden noemde. Uit de mond van NVvP-voorzitter Prinsen: ‘Je ziet nu dat allerlei deelbelangen die iedereen erin heeft gekregen, worden uitonderhandeld. Het gaat niet meer over hoe we de zorg op hoofdlijnen organiseren’. Verderop beschrijft psychiater Menno Oosterhoff hoe hij acht jaar geleden al zijn vrije tijd besteedde aan het voorkómen van de decentralisatie van de jeugd-ggz. Dat lukte hem helaas niet, maar met een nieuwe petitie gaat hij toch weer proberen het tij te keren. Het zijn mensen als Menno die opstaan in moeilijke tijden en hun beroepsgenoten op sleeptouw nemen. En we hebben bij Oranje kunnen zien hoe hard dat nodig is.
Maurice Debije
psychiater , HEERLEN
Als het om de vergelijking van cijfers op het terrein van de gezondheidszorg en i.h.b. de psychiatrie, in ons land eufemistisisch de GGZ genoemd, waarin clienten en geen patienten worden behandeld, dan gaat iedere vergelijking en dus ook interpreta...tie mank, als je niet de finesses van de zeer verschillend georganiseerde en gefinancierde psychiatrie kent. In een hoofdlijnen-akkoord is een beddenreductie, op basis van opportunistische europese cijfers afgesproken/-gedwongen. Vervolgens hebben de verzekeraars die beddenreductie versneld afgedwongen. Gevolg: een ernstig suicidale patient, die vrijwillig opgenomen wil worden, kan geregeld nergens terecht, met alle risico's vandien.Consequentie: ter bescherming van zowel de patient, als diens omgeving, alsook de psychiater zelf wordt zo'n patient dan toch maar met een Crisis Maatregel opgenomen. Dan MOET de patient opgenomen worden. De burgemeester kan dat zelfs gelasten en afdwingen. Uit oud amerikaans onderzoek is bekend dat 50% van de patienten achteraf blij is met de gedwongen opname. Door gedwongen opnames en behandeling wordt veel ellende voorkomen, alleen brengt de aard van de stoornis vaak met zich mee dat de patient geen ziekte-besef- en -inzicht heeft. De WVGGZ is een achter het buro en ideaaltypisch bedacht en door de politiek doorgedrukt monstrum, dat absurd veel beslag legt op de kostbare en spaarzaam beschikbare psychiater uren. De IGJ ziet toe op de uitvoering van de WVGGZ, maar heeft ook kunnen en moeten constateren, dat de WVGGZ onwerkbaar is en dat daardoor de kwaliteit van de zorg in het gedrang komt. Maar of ze dat ook aan de minister durven rapporteren? De NZA en IGJ zijn in naam onafhankelijk. Ik kan het gemist hebben, maar beiden zijn nog nooit echt tegen de minister ingegaan. Ook hebben ze nooit ingegrepen bij de verzekeraars, die structureel niet aan de Treeknormen voldoen, noch in de overbodige administratieve lasten: van die minstens 20% van het budget zijn de wachtlijsten zo opgelost.