Jeugdzorg? Aanpakken

De realiteit is dat de jeugdzorg drie jaar na de transitie niet op orde is. Ongetwijfeld zijn er plekken waar het best redelijk loopt, maar het algemene beeld is toch anders. Dramatische wachtlijsten. Gemeenten die het financieel niet bolwerken. Vergoedingen die verantwoorde zorg onmogelijk maken. Organisaties die zich daarom terugtrekken uit de jeugdhulp. Maar hoewel er van vele kanten een beroep wordt gedaan op de overheid om maatregelen te nemen, blijven die uit. De fundamentele vraag of het verstandig is geweest om de zorg voor kinderen met psychische problemen bij de gemeenten neer te leggen, wordt niet beantwoord. Waarschijnlijk omdat het een retorische vraag is.

Het artikel van Ellen Reurslag werpt nog weer een ander licht op de gevolgen van de transitie.. Maatschappelijke problemen als overgewicht, kindermishandeling en voortijdig schoolverlaten vragen meer dan alleen individuele contacten, stelt zij. Preventieprogramma’s moeten en kunnen deze problemen voorkomen. Dergelijke programma’s zijn ontwikkeld en effectief gebleken, maar blijken maar mondjesmaat te worden ingezet door de gemeenten, die zelf bepalen of ze er gebruik van willen maken. Dat is onwenselijk. Dat de beschikbaarheid van preventieve activiteiten als bevolkingsonderzoek afhankelijk zou zijn van de gemeente waar je in woont, is ondenkbaar. Bij deze programma’s is dit wel zo. Dat moet je als landelijke overheid niet willen en als maatschappij niet accepteren. Daar waar iedereen de mond vol heeft van preventie, van het verschuiven van aandacht voor ziekte en zorg naar gezondheid en gedrag, moet de situatie in de jeugdzorg een doorn in ons oog zijn. De minister van VWS komt uit de stad van ‘Geen woorden, maar daden’. Ik zou zeggen: grijp uw kans.