Denk ook aan de mantelzorger

Dat klinkt voor eenvoudige klachten misschien overdreven, maar bij kinderen, ouderen en andere kwetsbaren kan zelfs een simpele luchtweginfectie of kleine hechtwond veel impact hebben. Als ze dan alleen bij de dokter komen, kan dat best onhandig zijn. Laat staan als het om ingewikkelder en ingrijpender aandoeningen gaat. Ondersteuning is dan in alle opzichten nodig, variërend van allerlei praktische zaken tot mentale en emotionele steun. Helaas heeft niet iedereen in z’n omgeving die steun. Soms omdat die er gewoon niet is, soms omdat die omgeving er geen tijd of zin in heeft, soms omdat ze het niet kunnen hanteren en soms omdat het ze te veel wordt. Te veel in praktisch zin, maar vaak ook in emotionele zin. Daar vinden anderen dan weer van alles van en meestal is dat niet heel begripvol van aard.

Zonder naasten wordt behandelen een stuk lastiger

Het artikel van Rokx beschrijft indringend hoe zwaar het is om mantelzorger te zijn voor iemand met psychische problemen. Voor getrainde ggz-professionals is het gedrag van zo’n patiënt al vaak lastig te hanteren. Laat staan als het gaat om een familielid, een vriend of de buurman. Rokx stelt dat hulpverleners te weinig oog hebben voor de impact van het gedrag van een patiënt op zijn directe omgeving en de mantelzorgers. Ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Dat geldt overigens niet alleen voor patiënten met psychische problemen. Denk aan de patiënten met ernstige ziekten, met chronische ziekten, met dementie. Wij richten ons vooral op de patiënt – op zich heel begrijpelijk – en we hebben minder oog voor de naasten. We realiseren ons daarbij te weinig hoe belangrijk die zijn voor de patiënt, maar ook voor ons: zonder die naasten wordt het een stuk lastiger die patiënten goed te behandelen en te begeleiden. Betrek ze er dus actief bij en waardeer hun inbreng.