Wie mag er nog dromen?

Ochtendoverdracht interne geneeskunde, mijn gedachten zijn elders. Als mijn naam wordt genoemd schrik ik op uit mijn overpeinzingen. In het lab spot ik een anemie, nierfunctiestoornissen en een hypercalciëmie en gok op goed geluk multipel myeloom. Ik kom er goed vanaf: een goedkeurende knik van de dienstdoende internist voor deze dromer.

Dit is uiteraard geen pleidooi om je gedachten niet bij de overdracht te hoeven houden. Maar laten we eerlijk zijn: welke dokter mag er tegenwoordig eigenlijk nog dromen?

Tijdens de decentrale selectie voor de geneeskundeopleiding wordt dat direct ontmoedigd: de beste manier om door de batterij aan testen te komen is gauw te leren sociaal wenselijke antwoorden te geven. Als coassistent hoor je zo snel mogelijk te weten wat je wilt worden en als anios moet je dat zo overtuigend en stellig mogelijk kenbaar maken in de race naar een opleidingsplek. En is die opleidingsplek binnen, kies dan wel zo kort mogelijke tijd je differentiatie, om te voorkomen dat je opleider gaat fronsen.

We vragen ons af waarom de zorg leegloopt, waarom jonge dokters kampen met burn-outklachten en aiossen hun opleiding verlaten voor de consultancy. Dat proberen we op te lossen door strenger te selecteren en strenger te sturen. Maar waar is de ruimte voor de dromers en de twijfelaars?

Stop eens met dat figuurlijke mes op de keel

Stop eens met ons in elke fase van onze carrière het figuurlijke mes op de keel te zetten om in een zo rap mogelijk tempo keuzes te maken, en sta ons weer bezinning, twijfel en dromen toe. Laat die riemen van het selectiejuk eens vieren en geef ons de ruimte. Want waar ruimte is voor twijfel en dromen, ontstaat momentum voor verandering en innovatie. En dat zou nou precies kunnen zijn wat onze gezondheidszorg op dit moment het meeste nodig heeft.