We vergeten te weinig - Eveline Knibbeler
Veldwerk
1 reactieEen eeuw geleden ontdekte Friedrich Nietzsche ‘het onvermogen om te vergeten’ als bron van alle wrok. Wat we dénken te zijn vergeten, onthoudt het lichaam wel, in de ontregelde hypothalamus-hypofyse-bijnierschors-as. Therapie is niets anders dan ‘leren vergeten’. Psychotherapeuten vullen er hun dag mee. Veel dokters ook, maar minder succesvol.
Vijfentwintig jaar geleden overleed mijn moeder aan amyotrofe laterale sclerose. Als de dag van gisteren en veel te helder, herinner ik mij ieder stap achterwaarts, tot aan de dood.
Vorige maand sprak ik op mijn spreekuur dhr. H. Hij had zich ziek gemeld. Bij zijn vrouw was de
diagnose ALS gesteld. Om het gesprek gemakkelijker te maken (ook voor mijzelf?) vertelde ik hem over mijn moeder. Is dat professioneel?
Ik herinner mij een joch van elf, dat op de eerste hulp aankwam bij het stoffelijk overschot van zijn vader. En de dienstdoende chirurg, die hem steunde door te vertellen dat ook híj zijn vader was verloren op jonge leeftijd. Was dat professioneel?
Deze week zie ik dhr. H terug. Het gaat goed, naar omstandigheden. De psycho-sociale begeleider van het ALS-team vindt dat hij geluk heeft, met mij als bedrijfsarts. In tegenstelling tot veel collega-bedrijfsartsen heb ik begrip voor de situatie en geef ik ruimte.
Het compliment smaakt zuur. Ik voel me vastgeketend aan de band, die ik zelf heb gesmeed. De professionele afstand vind ik niet meer terug. Dat doet mijn functioneren geen goed.
Bovendien wil ik liever vergeten.
Ik wens u een goed 2014 toe:
vergeet niet te veel, maar ook niet te weinig.
C.R. Apap
Professional Coach. Longarts np., 'S-GRAVENHAGE
Beste Evelien,
Bedankt voor het delen van je ervaring met je lezers. Jij reflecteert over je acties met deze cliënt en vraagt jezelf af of je professioneel bent geweest. Als je je verhaal nu een tweede keer leest, welke vragen en welke nieuwe mogelij...kheden komen bij je op? Als je de cliënt vooraf had gevraagd of hij geholpen zou zijn als jij je eigen persoonlijke ervaring met hem zou delen, had deze mogelijkheid een verschil voor je gemaakt in je oordeel m.b.t. je professioneel handelen, je omgaan met je eigen emoties rondom de dood van je moeder?
Artsen zijn mensen, met eigen emoties én een eigen levensverhaal. Het delen van levenservaringen brengt veelal begrip en compassie met zich mee, en leidt tot verbondenheid en vertrouwen. Ook een arts heeft een juiste balans nodig in de drie basale eigenschappen: kracht (sterk), compassie en humor.