Blogs & columns
Blog

Vera van Veen: Grensoverschrijdend

Plaats een reactie

De woorden klinken door het vliegtuig als ik net mijn ogen dicht heb. Het equivalent van ‘Is er een dokter in de zaal?’ dat ik altijd gevreesd heb. Midden in een lange vlucht naar Mexico, waar ik nu sinds een halfjaar woon, met nog vijf uur te gaan. Mogelijke scenario’s schieten door mijn hoofd, terwijl ik opsta en me meld. En ik ben stiekem toch wel heel blij om een collega-arts te zien die ook gereageerd heeft.

Nadat de steward, met enige paniek in zijn stem, heeft uitgelegd dat het gaat om een 35-jarige vrouw met symptomen van haar bestaande MS, worden we naar het keukentje gebracht, waar zij apart op een ietwat comfortabelere stoel zit. Mijn collega, een internist in opleiding, heeft mij de eer gegeven het gesprek te leiden met de woorden: ‘Daar ben jij natuurlijk, als huisarts, veel beter in dan ik.’

Ze is Mexicaanse, wonend in Nederland, maar we spreken in het Engels. Ze vertelt over hoe haar diagnose is gesteld in Mexico City, welke medicijnen ze gebruikt en welke ze zojuist heeft genomen, hoe ze nu alleen reist voor haar werk als kunstenares en de pijn en het trillen plots begon. Ze praat, en terwijl ze dat doet neemt de forse tremor ietwat af, over haar kinderen, over hoe lang het geleden is dat ze een schub heeft gehad, dat ze elke keer weer bang is dat het de laatste keer is dat ze ze heeft kunnen optillen. We spreken over wat we eventueel zouden kunnen doen, ik dan wel de arts maar zij de ervaringsdeskundige op het gebied van haar ziekte, en stuiten op een verschil tussen Mexico en Nederland wat mij al eerder is opgevallen.

Mijn collega heeft intussen geluisterd en gesproken met de steward, in overleg aangegeven dat er geen reden is tot vroegtijdig landen en de medische koffer bekeken. Hij laat mij een lijst zien van de medicijnen die beschikbaar zijn en ik doe een voorstel, denkend, niet alleen aan wat de patiënte mij zojuist heeft verteld, maar ook aan haar Mexicaanse achtergrond.

Terwijl de vrouw knikkend instemt, zie ik mijn collega verbleken

Terwijl de vrouw knikkend instemt, zie ik mijn collega verbleken. Het vliegtuig maakt een schokkerige beweging terwijl hij, twijfelend lijkt het, de ampul diclofenac opent en een injectie klaarmaakt. Als hij ermee terugkomt, stopt hij en kijkt naar mij. Ik zie het in zijn houding, het trekt over zijn gezicht, de grens die hij heeft bereikt terwijl de injectiespuit rust in zijn hand.

‘Misschien kan ze het zelf doen?’
De vrouw die zojuist heeft verteld hoe ze in Mexico zichzelf regelmatig met diclofenac heeft geïnjecteerd knippert toch even, samen met mij. Ik kijk naar haar trillende handen en besef hoe mijn eigen grens ten aanzien van injecties is verschoven in de huisartsenpraktijk en het wonen in een land waar deze vorm van toediening vaak de voorkeur heeft boven orale medicatie.

Zoveel grenzen, niet alleen tussen landen maar ook in ons hoofd, in de pijn of zorg die we kunnen verdragen in een vliegtuig, voor we toch naar een dokter vragen, of in het vertrouwen in ons eigen kunnen. Je eigen grenzen zichtbaar maken kan ervoor zorgen dat je ze meer durft op te zoeken, soms zelfs overschrijden. En dat opent een wereld van nieuwe ervaringen.

Blogs
  • Vera van Veen

    Vera van Veen (pseudoniem) schrijft over haar ervaringen als (huis)arts-in-wording.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.