Tranen met tuiten

Een paar weken terug lanceerde de Radboud Universiteit een ‘huilkamer’ voor studenten met studiestress. Uit de reacties blijkt dat huilen in professionele sferen nog altijd een taboe is – ook in het ziekenhuis. In een poging dat taboe te doorbreken, hier enkele illustraties uit de praktijk.

De eerste keer dat ik huilde op mijn werk was uit onmacht: een jonge patiënt stierf binnen enkele minuten fulminant fecaal brakend onder mijn handen en er was niets dat ik kon doen om de uitkomst te veranderen.

Een ouder stel dat ik moest vertellen dat hij uitgezaaide alvleesklierkanker had, deed met hun liefdevolle reactie naar elkaar de tranen in mijn ogen springen.

Tweemaal barstte ik van pure woede in tranen uit toen ik telefonisch werd afgeblaft door een medisch specialist uit een andere vakgroep.

Een speciale huilkamer lijkt me niet nodig

En onlangs nog stapte ik een patiëntenkamer binnen om een familie te vertellen dat hun geliefde na een reanimatie onverwacht was overleden, om erachter te komen dat onder de familieleden een bijzonder goede bekende van mij was. Dat was de eerste keer dat ik huilde waar patiënten of hun familie bij waren.

Elke keer dat ik mijn emoties op mijn werk uitte met tranen, was de reactie van collega’s onverwacht attent. Een internist kwam in huis ter ondersteuning, met de blaffende specialisten sprak ik het een en ander face to face uit, een verpleegkundige gaf me spontaan een knuffel en een cardioloog bleef op zijn vrije avond langer in het ziekenhuis. Een speciale huilkamer in ziekenhuizen lijkt me dan ook helemaal niet nodig. Veel belangrijker is dat we als collega’s elkaar blijven behandelen als mensen en niet als superhelden in witte jassen.