Staking

U hebt vast ook weleens in een discussie vastgezeten waarvan u dacht: wat jij zegt lijkt te kloppen, maar het is niet zo en ik weet dat ik gelijk heb en wat baal ik van mijzelf dat ik niet goed kan uitleggen wat ik bedoel. Die gedachte bekruipt me ook als ik de mediaverslagen lees van de staking op 20 november. Ik lees commentaar van een arbeidspsycholoog: dat extra geld slechts voor korte tijd satisfactie geeft, dus geen langetermijnoplossing is. Ik lees dat de zorgkosten al ongelooflijk hoog zijn en echt niet hoger kunnen worden. Ik lees commentaren van economen die zeggen dat de zorg efficiënter moet en dat de beschikbare middelen doelmatiger moeten worden ingezet. Klinkt allemaal logisch.

Niemand zou in z’n eentje dood moeten gaan

Maar dan lees ik een brief van een verpleegkundige die schrijft dat ze gewoon weer voor patiënten wil kunnen zorgen. Dat ze tijd wil hebben om te luisteren naar een patiënt, desnoods een uur aan het bed kan gaan zitten. Dat ze voor een spoedpatiënt een extra bedje zou willen inpassen zoals dat vroeger kon. En dat ze niet weet hoe ze dat nu moet doen omdat ze zoveel formulieren moet invullen en zich aan protocollen moet houden die dan ook weer afgetekend moeten worden. Dat ze dat eigenlijk helemaal niet wil omdat ze aandacht wil kunnen geven aan een stervende patiënt omdat niemand in z’n eentje dood zou moeten gaan.

En die brief raakt me in het hart. Daar gaat het om. Geld is alleen maar een middel om personeel te kunnen aantrekken en behouden en zo de druk te verlichten. En hoe dat dan allemaal precies moet, tsja dat weet die verpleegkundige ook niet. En ik vind het ook lastig. Maar zij heeft gelijk. En we moeten heel hard ons best doen om na te denken hoe het verder moet voor mensen die graag voor andere mensen willen zorgen en die het gevoel hebben dat niet naar behoren te kunnen doen. Want dat is het echte probleem.