Sorry - Paul Brand

VELDWERK

Sinds wij een wekelijkse bespreking hebben waarin we dingen bepraten die anders gelopen zijn dan we hadden gewild, ben ik me nog bewuster geworden van mijn eigen feilbaarheid, en dus ook van mijn eigen fouten. Meestal zijn het kleinigheden, maar af en toe gaat er écht iets mis.

Onlangs had ik bij een kind met een erfelijk syndroom een zich ontwikkelende skeletafwijking gemist. De beginfase had ik drie jaar geleden wel beschreven in het dossier, maar de ontwikkeling ervan had ik niet gevolgd – het kind deed het goed, er waren geen klachten in die richting, ik heb er ook niet meer aan gedacht. Terwijl het wel in de richtlijn voor dat syndroom staat: controleer je patiënt op skelet-afwijkingen, want die komen vaker voor dan bij andere kinderen. Toen we de skeletafwijking uiteindelijk ontdekten, was die al zo ver gevorderd dat conservatieve behandeling niet meer kon, en een ingrijpende operatie nodig was.

Deze misser maakte bij de ouders veel indruk. Ze waren boos en verdrietig. Ik vond het, mede daarom, niet makkelijk om met ze in gesprek te gaan. Mijn eerste neiging was om te gaan uitleggen hoe het gekomen was, maar die heb ik bewust verdrongen. In plaats daarvan nam ik me voor te erkennen dat de late herkenning van de skeletafwijking een fout was, dat me dat spijt, en dat ik mijn excuses daarvoor wilde aanbieden. Zo ben ik het gesprek begonnen. Tijdens het gesprek ervoer ik de kracht van de woorden ‘het spijt me’. De ouders voelden zich erkend, zeiden ze, zowel in hun verdriet als in hun overtuiging dat er iets fout was gegaan. Daarna konden we weer samen verder.

‘Het spijt me’ wordt minder moeilijk als je vaker over je eigen fouten, en die van je collega’s, praat.

Paul Brand, kinderarts