Rode vlaggen maar vooral vraagtekens
1 reactieSoms zijn er van die dagen dat je je dienstsein het raam uit wil gooien en alleen nog maar kan verlangen naar je bed voor een goede nachtrust.
Vanavond ben ik de achterwacht voor de regio en werk ik samen met een aios die ik nog niet zo goed ken. Het is een drukke dienst en we vliegen van hot naar her. Net als we denken even naar huis te kunnen om wat te eten, krijgen we als klap op de vuurpijl een melding van een SEH-arts over een overleden baby. Het kindje is thuis levenloos aangetroffen in bed, ogenschijnlijk zonder voorgaande symptomen van ziekte. De SEH-arts heeft een nietpluisgevoel omtrent zijn dood. Het gedrag van de ouders doet alarmbellen afgaan. Ze zijn afwerend naar de hulpverleners, en ook tussen de vader en de moeder is de interactie merkwaardig: de beschuldigingen vliegen over en weer.
Het kindje is thuis levenloos in bed aangetroffen
Als we de SEH oplopen, voelen we de spanning in de lucht hangen. Dit zijn altijd ongelooflijk complexe casussen. Niemand snapt wat er is gebeurd. Hoe kon deze kleine nou zomaar overlijden? De samenwerking met recherche, ouders, artsen en andere hulpverleners is essentieel om tot antwoorden te komen. Maar hoe goed we ons best ook doen, aan het eind van de nacht hebben we geen uitsluitsel over wat er zich daar in de slaapkamer heeft afgespeeld. Ik zie zeker rode vlaggen, maar de officier van justitie vindt dat er te weinig grond is voor een gerechtelijke sectie. Een klinische obductie willen de ouders niet, wel volgt er nog wat beperkt onderzoek.
Moe en onbevredigd kruip ik mijn bed in. Deken over het hoofd, met een lichaam dat dolgraag wil slapen terwijl het brein nog overuren draait. Een bitter gevoel.
Meer van Chun Sing Chiu
Arts, Rotterdam
Het is zeker frustrerend. Precies een jaar geleden werd een meisje van pas 7 naast haar moeder dood in bed aangetroffen. Na een lange reanimatie door de bevlogen ambulancemedewerkers, werd ze opgegeven. Eenmaal in het ziekenhuis weigerden de ouders o...bductie. Ondanks dat ze huilden en haar dood niet begrepen, deden ze erg moeilijk over onderzoeken. Hun dochter bleek al een jaar met ups en downs ziek te zijn geweest, vaak verkouden te zijn en de laatste week hoge koorts te hebben gehad en erg ziek en zwak te zijn. Maar de ouders hebben haar jaren van zorg weggehouden omdat ze niet in de "gewone medische zorg" geloofden en bang waren dat artsen een wattenstaaf in de neus/keel van hun dochter zouden stoppen, de corona-paranoia was toegeslagen. De moeder behandelde liever haar eigen kinderen zelf met EMS (elektromagnetische stimulatie), ook de andere 2 kleine kinderen die hetzelfde hadden als hun zusje... Kennelijk kan een moeder die haar kinderen goede zorg onthoudt een obductie weigeren en op dezelfde wijze doorgaan..... ik hoop van ganser harte dat de andere kinderen niet hetzelfde lot wacht