Promoveren, een must voor iedere arts? - Hester Roos

In haar meest recente column schrijft collega Luus Koster, chirurg in opleiding, hoe in haar optiek promoveren een must is voor iedere arts. Ze beschrijft hoe de waarde van het doorlopen van een dergelijk traject niet alleen zit in het genereren van nieuwe evidence, maar vooral ook in de opgedane levenskennis. Daar twijfel ik geen moment aan. Maar maakt dat het een must voor iedere arts?

Mijn gedachten springen een jaar of acht terug in de tijd, naar de kamer van een alom geroemde professor kindergeneeskunde. Op dat moment ambieer ik nog een loopbaan in de kindergeneeskunde en ik vraag hem om advies. Vanachter grote brillenglazen kijken twee kraaloogjes me doordringend aan. Met grote bravoure heft hij zijn vinger. ‘Het is es-sen-tieel dat íedere arts zijn héle leven onderzoek blijft doen!’ Ik slik. Moet dat echt?

In de jaren die volgen starten meerdere vrienden een promotietraject en van dichtbij maak ik de achtbaan mee die ook door collega Koster zo mooi beschreven wordt. Het spreekt mij niet aan en ik dank het universum op mijn blote knieën dat voor de huisartsopleiding die ik uiteindelijk verkies, geen afgerond promotietraject wordt gevraagd. Ik tref er vele anderen die dit gevoel met mij delen. Sommigen omdat ze onvoldoende voldoening halen uit het doen van onderzoek, anderen verkiezen simpelweg een leven met meer tijd voor andere levensfacetten: partner, kinderen, hobby’s, reizen, bestuurlijke taken, etc. Een leven dat ook via andere wegen waardevolle levenskennis verschaft.

Leunen wij daarmee op het harde werk van zovelen van onze collega’s? Ja, natuurlijk. Is dat een probleem? Ik vind van niet. Ik ben alle artsen die onderzoek doen dankbaar voor het bijdragen aan de evidence die ook wij nodig hebben om ons vak goed te kunnen beoefenen. Maar belangrijker nog dan de bijdrage die eenieder zou moeten leveren aan deze kennistoename, vind ik de keuze voor datgene waar je warm voor loopt, wat voldoening schenkt. De een snijdt graag, de ander beschouwt. De een verkiest acute zorg, de ander begeleiding van patiënten met somatisch onvoldoende begrepen lichamelijke klachten. De een doet graag wetenschappelijk onderzoek, de ander niet. We bewandelen verschillende wegen, met verschillende uitdagingen. Zo slaan we ieder het pad in dat ons als mens voldoening schenkt, dat ons motiveert om binnen dát stuk van de geneeskunde het beste uit onszelf te halen. Tevreden gemotiveerde mensen zijn tevreden gemotiveerde dokters en zorgen zo voor een betere kwaliteit van de gezondheidszorg. En die combinatie, daar draait het toch uiteindelijk allemaal om?

Hester Roos, huisarts in opleiding

Op Facebook: