Pas in het verpleeghuis zie ik het licht

Ouderen vallen steeds vaker, dus we kennen de verpleeghuizen hier op ons duimpje. Deze keer heeft een demente vrouw de rollator van een demente medebewoner afgepakt. Deze valt, breekt zijn heup, wordt bedlegerig en overlijdt een paar weken later aan een longontsteking. De officier van justitie vraagt naar de toedracht en ik vertel: PG-afdeling in een verpleeghuis, de vrouw wist niet wat ze deed, de familie van de man heeft alle begrip.

Was de zorg adequaat?, vraagt de officier. Lastige vraag, we kennen de tekorten en problemen in de sector. Hoe houden ze het vol, denk ik vaak. Ik antwoord dat er geen lacunes in de zorg waren en dat de familie ook heel tevreden is over de behandeling. Hij besluit dat ‘nader onderzoek’ niet nodig is, het is ook meer een ongeval.

hij wordt zzp’er, want dan heb je wel die regie

Dit bespreek ik met de specialist ouderengeneeskunde die me daarna vertelt dat hij net zijn baan heeft opgezegd. Na vijftien jaar op zijn tenen lopen wil hij de onnodige vergaderingen, het onbetaald overwerken, de dwingende productienormen en het algehele gebrek aan regie over werk en privé niet meer. Dus hij wordt zzp’er, want dan heb je wel die regie. En elk uur werk wordt betaald.

Je hoort het steeds vaker in de zorg en trouwens ook in het onderwijs.

Is het zo onaantrekkelijk geworden in de publieke sector? Ik ga al ruim dertig jaar zonder mokken aan de arbeid, maar na dit gesprek begint het te dagen. Wat een goed idee zeg! Geen eindeloze overleggen meer, of bestuurlijke modegrillen, vast minder AVG-geneuzel of corveegevoelens. Een droom. In m’n dienstautootje googel ik meteen hoe dat werkt, inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Iedereen mee in de zzp!