Over de grens

Veel Nederlandse artsen wonen en werken een bepaalde periode van hun leven in het buitenland. De één vertrekt in een zucht naar avontuur of om een langgekoesterde droom na te jagen. De ander pakt zijn biezen in de hoop elders een betere werk-privébalans, een schat aan ervaring of überhaupt een baan te vinden.

Wat de redenen ook zijn, de meesten van hen krijgen vrijwel dezelfde vragen van vrienden en collega’s over hun (werkzame) leven. Hoe ziet een werkdag eruit? En het zorgstelsel? Wat verdien je daar? Hoe vinden de kinderen het? Hoe zijn de scholen en wat doe je als je vrij bent? Na een paar maanden grapte mijn man dat hij beter een boodschap kan inspreken om steeds te verzenden naar wie interesse heeft. Zo ontstond het idee voor een podcastserie waarin ik steeds in gesprek ga met een andere Nederlandse arts die vertelt over zijn of haar ervaringen in het buitenland.

Ik sprak een mdl-arts in Nieuw-Zeeland die vertelde dat er in het publieke systeem aan alles een gebrek is: van wc-rollen tot verpleegkundigen. Hij beschreef een relatief lage werkdruk voor medisch specialisten en de luxe van vele dagdelen administratietijd. Maar ook dat wachtlijsten voor diezelfde medisch specialisten zo lang zijn dat verwijzingen van huisartsen geregeld worden afgewezen. Een traumachirurg in Zwitserland benoemde de hof­­leverancier van zijn patiënten: de Zwitserse bergen. En het operatieprogramma dat in Zwitserland dag en nacht doorgaat zodat ‘niemand zonder plaat het land uitgaat’. Hij vertelde mij ook dat als het postoperatief röntgenbeeld niet perfect is, hij bij de overdracht de wind van voren krijgt. De operatie wordt dan vaak, tot zijn eigen verbazing, opnieuw uitgevoerd. Terwijl het maar zeer de vraag is of het klinisch beeld daarmee verbetert.

‘Ik droom soms van Epic’, mijmert de mdl-arts in Nieuw-Zeeland

Veel Nederlandse artsen ervaren dus dat hun idee van goede gezondheid en gezondheidszorg verschilt van dat van lokale artsen. En hoezeer die visie onder invloed staat van cultuur en van maatschappelijke normen en waarden. Vaak kunnen Nederlanders ook maar met moeite wennen aan de hiërarchie die in het buitenland nog sterk aanwezig is. Een vraag stellen mag bijvoorbeeld wel, maar een discussie voeren niet. Daarbij wordt de zo bekende Nederlandse directheid niet altijd gewaardeerd. Alhoewel, soms wordt het juist ingezet als wapen. Zo vertelde een collega dat zijn vakgroep hem juist vraagt om lastige onderwerpen aan te snijden in vergaderingen. ‘Want die Nederlander vergeven ze zijn directheid wel’, zo is de gedachte.

Het leuke is dat velen juist door hun buitenlandervaring een hernieuwde waardering krijgen voor Nederland en het Nederlandse zorgstelsel. ‘Ik droom soms van Epic’, mijmert de mdl-arts in Nieuw-Zeeland. ‘Ik mis af en toe de adrenaline van een veel te drukke dienst’, geeft de traumachirurg in Zwitserland toe. Wat je van ver haalt, is zeker niet altijd beter. Wel anders. En dat is voor een aantal collega’s genoeg reden om de sprong te wagen en te kiezen voor een (tijdelijke) baan in het buitenland. 

De Podcast ‘Over de Grens’ is nu te beluisteren via Spotify of de MedFeed-app. Ken jij of ben jij een Nederlandse arts in het buitenland en zou je het leuk vinden hierover met Danka in gesprek te gaan? Mail dan naar redactie@medischcontact.nl.