Ouder worden bevalt prima

Het is met name de oudere patiënt die me bij tijd en wijle tot een stukje inspireert. Zo zag ik een 85-jarige man postoperatief.

Indicatie was preoperatief duidelijk, operatie zonder problemen, klachten verdwenen, iedereen blij. Maar hij blijft 85. En is niet zo vlot. Als ik kenbaar maak dat het consult voorbij is, de behandeling klaar, geen nieuwe afspraak, begrijpt hij dat hij plaats moet maken voor de volgende klant. In zijn ijver mij ter wille te zijn, wil hij vlot opstaan. Gaat matig. Hij kijkt me ondeugend aan: ‘Ik ben zomaar niet weg, hoor.’ Zijn kwieke vrouw staat energiek op en wil hem helpen. Hij evalueert zijn zittende situatie nog eens en probeert opnieuw tot staan te komen. Z’n gezicht vertrekt even terwijl hij mompelt: ‘Nou, dat is nog niet niks hoor, dat oud zijn.’ Vertederd, maar met een kordaat armpje helpt ze hem overeind: ‘Ja, maar je bent het wel.’

Ik schiet in de lach. Ik herken in haar mijn eigen ‘aanpakken’-houding. Enerzijds prijzenswaardig, anderzijds brengt het een zekere intolerantie met zich mee ten opzichte van mensen die blijven hangen in ‘hoe het eens was’.

En ouder worden? Tot nu toe bevalt het me prima. Tot tien jaar geleden kreeg ik nog regelmatig de argwanende vraag: ‘En gaat u me opereren?’ Ik zag ze denken: moet ik m’n lijf toevertrouwen aan dat blonde moppie? Maar die vraag krijg ik nauwelijks meer. Mijn rimpels en mijn leesbril zijn me dierbaar. Ook de vraag ‘doet u dit vaker?’ maakt me niet meer onzeker. Tegenwoordig zeg ik volmondig: ‘Jazeker, en ik ben er heel erg goed in.’ Positive thinking. Daar word je heel oud mee.