Nooit gelukkiger dan nu

Vandaag draag ik pumps in plaats van een wit pak. Zenuwachtig loop ik door de gangen van het ziekenhuis, waar ik me opeens een stuk minder thuis voel. Het einde van mijn laatste coschap komt in zicht en ik zoek een heuse baan. Het is de eerste sollicitatie van mijn leven. Bij het voorbereiden denk ik aan de vragen die zullen komen. Waarom dit specialisme? Waarom dit ziekenhuis? Tja, waarom eigenlijk? Toen ik twee jaar geleden aan mijn coschappen begon, lag het ziekenhuis als een onbeschreven blad voor me. De gangen van al die verschillende ziekenhuizen waren identiek blanco. Maar inmiddels is elke afdeling onlosmakelijk verbonden aan een scala van herinneringen. In mijn hoofd is het bij neurologie altijd dertig graden zonder airco, maar als je naar buiten kijkt op de afdeling gynaecologie dan sneeuwt het. Oncologie is dat ene veertienjarige meisje zonder haren onder haar hoofddoekje. De sfeer, de geur, ik weet het van ieder coschap precies. Maar hoe kan ik ooit een gefundeerde keuze maken met al die vertroebelende associaties en onterechte generalisaties? Ik ben een fervent twijfelaar. Als er een juist – of een juister – antwoord bestaat, is er geen probleem. Maar in keuzes zonder goed en fout ben ik een ramp. Duizendmaal heb ik verontrust gedacht dat ik nooit in staat zou zijn een specialisme te kiezen tussen al dat moois. Dus hoopte ik dat het vanzelf zou gaan. En zowaar, dat ging het. Ik ben tegen een torenhoge, prachtige muur aangelopen waar ik met geen mogelijkheid omheen kan. Waar ik voorlopig ook absoluut niet omheen wíl. Inmiddels is het niet het naderen van het keuzemoment waar ik zenuwachtig van word, maar het gebrek aan alternatief. Ik kan me oprecht niet voorstellen dat ik iets anders wil doen dan dit. Heelkunde.

‘Ik ben tegen een torenhoge, prachtige muur aangelopen’

Alleen die opleiding. Als duistere dreiging hangt het boven mijn hoofd. Ooit moet ik aangenomen zien te worden. Lichte paniek heerst onder de assistenten van mijn ziekenhuis, want de allerbeste – en buitengewoon leuke – assistent is deze ronde niet aangenomen. Velen heb ik wanhopig horen zeggen: ‘Als zij niet aangenomen wordt, hoe moet ik dan ooit...?’ Ik wil er niet over nadenken. De chirurg vraagt wat voor type arts ik wil worden. Ik geef een vrij standaard antwoord, maar pas de volgende dag weet ik het: zo een als dokter Van Loon. Over haar eigen patiënten mag ik dokter Van Loon altijd bellen. Ook als ze vrij is. Dat zegt ze niet alleen, dat is ook echt zo. Zulke overdreven betrokkenheid mag je niet van elke arts verwachten, maar voor mij en voor het consequente beleid is het zó fijn. Met toevallig veel van haar patiënten op mijn afdeling heb ik haar de laatste weken gebeld terwijl ze met de honden wandelde, terwijl ze boodschappen deed en terwijl ze in de auto zat. En nog wekt ze de indruk het niet erg te vinden als ik haar bel. Ze zal er inmiddels wel spijt van hebben. Nogmaals krijg ik de vraag of ik wel zeker weet dat ik zo hard wil werken. Die vraag stel ik mezelf ook regelmatig als ik na dertien uur ziekenhuis naar huis fiets. Als ik bij mijn clubeten weer eens twee uur te laat aankom. Hoe is het mogelijk dat ik hier zo van geniet? Maar het bevestigende antwoord wordt steeds overtuigder. Dat ik gemiddeld twee keer per week ’s avonds aan mijn computer een overgebleven patiëntenmaaltijd eet, vind ik stiekem alleen maar praktisch en eerlijk gezegd was ik nooit gelukkiger dan nu. Kennelijk is mijn antwoord acceptabel, want ik word aangenomen. Ik heb een baan, ik mag hier blijven! Hoera! Julia Franken is coassistent

Afscheid

Dit is Julia’s laatste coschap en hiermee sluit ze ook haar opleiding af. Dat betekent bovendien dat haar serie columns voor Medisch Contact hiermee wordt beëindigd.

Meer columns van Julia Franken