Neurolinguïstisch dokteren - Daniël Hus

GEHEUGENSPECIAL

Velen van ons kozen voor het artsenvak vanwege het sterk sociale aspect. Maar het feit dat dat zo’n belangrijke motivator is, garandeert niet dat elk patiëntcontact verloopt zoals je zou wensen. Sterker nog, het blijft mij opvallen hoe groot de variatie in arts-patiëntrelaties is. Hoe kan het toch dat we met sommige patiënten maar slecht op één lijn kunnen komen, terwijl we met anderen aan een half woord genoeg hebben?

NLP (neurolinguïstisch programmeren) is een niet onbekend vakgebied dat onderwerpen behandelt over denkprocessen (neuro), taalgebruik (linguïstisch) en de manier waarop je die twee kunt combineren om jezelf en anderen positief te beïnvloeden (programmeren). De wetenschap achter communicatie, zoals veel NLP-aanhangers het vaak noemen.

Nu ben ik zelf geen groot voorstander van programma’s die je allerlei tricks & tips aanleren om je communicatie te verbeteren, of, erger nog, beter op anderen over te komen. De paradox die je daarbij namelijk vaak ziet, is dat degenen die zich hierin (te) veel hebben verdiept een soort wandelende regeltjesboeken lijken, pratend als robots en mijlenver verwijderd van een echt natuurlijk, sociaal vaardig persoon voor wie je direct oprechte sympathie voelt. Een averechts effect dus.

Toch kwam ik in het literaire hoogstandje NLP voor Dummies een interessante theorie tegen, die ik u vanwege de simpliciteit en onschuldigheid niet wil onthouden.

Volgens het NLP-model kun je de manier waarop mensen communiceren in drie categorieën indelen: visueel, auditief en kinesthetisch. Vaak is een van deze drie categorieën dominant ten opzichte van de andere twee. Je herkent ze door te luisteren naar de woorden die je gesprekspartner gebruikt. Stel, iemand is naar een waanzinnig goed popconcert geweest. Een visueel persoon zou dat achteraf omschrijven als: ‘Je had het moeten ZIEN gisteravond, het was geweldig!’, waar een auditief persoon eerder zou zeggen: ‘Het KLONK echt waanzinnig!’, en een kinesthetisch ingesteld persoon zou op zijn beurt weer zeggen: ‘De sfeer VOELDE gister echt heel goed aan!’

Dit gegeven zou ten grondslag liggen aan het feit dat we met sommige mensen meteen klikken en met anderen juist minder. Is die klik er meteen, dan is de kans groot dat beide personen (bijvoorbeeld) auditief dominant ingesteld zijn en onbewust een gemeenschappelijke deler hebben.

Wellicht kunnen wij als artsen deze intrigerende voorkennis inzetten voor een betere arts-patiëntrelatie. Hoe? Door uw eigen taalgebruik aan te passen! Luister eerst goed naar wat voor ‘soort’ woorden de patiënt gebruikt, bepaal welke van de drie categorieën dominant is bij deze persoon en stem vervolgens uw eigen woordkeuze af op de betreffende categorie. Wie weet stelt het diegene wel beter op zijn gemak, of kun je sneller tot een gemeenschappelijk besluit komen. Of het een daadwerkelijk zinvolle toepassing is weet ik niet, maar ik vind de theorie in ieder geval leuk klinken, het voelt goed aan en ik zie het eigenlijk ook wel voor me. Wat denkt u?