Naast ellende heeft de coronacrisis ook iets goeds opgeleverd
2 reactiesJe gelooft het bijna niet, maar naast veel onbeschrijflijke ellende heeft de coronacrisis ook iets goeds opgeleverd. U weet hoezeer het werken in verpleeghuizen altijd met een zekere minachting wordt bekeken. Ja, en dat ontkent u natuurlijk. Maar toegegeven of niet, binnen ons vak is er sprake van een veelal onbenoemde hiërarchie. Elk specialisme wordt opgezadeld met een positie die de groepsleden zelf uiteraard onterecht vinden. De publieke opinie op dit punt ligt geloof ik wéér anders.
Hoe dan ook staat de specialist ouderengeneeskunde die in het verpleeghuis werkt niet erg hoog aangeschreven. Vroeger bungelden we onder de huisarts. Of nee, we zaten iets dieper, onder de consultatiebureauarts, of nog iets dieper eigenlijk, onder de verzekeringsarts zelfs. Maar we zitten in de lift en ik denk dat we die twee nu op het nippertje verslaan. De huisarts wint dit nog steeds, rustig maar.
Het goede coronanieuws is dat er ineens heel anders tegen onze patiënten wordt aangekeken. In precoronatijden was er ergens in de zomer, als ook het wereldnieuws op vakantie ging, altijd weer ruimte om breeduit in te gaan op het beroerde zorgniveau in verpleeghuizen. Het jaarlijks terugkerende shot betrof een halfnaakte verpleeghuisbewoner – verwilderde haren, tot op de enkels afgezakte incontinentieluier, afwezige blik – die zich onverstaanbaar mompelend in diepe eenzaamheid voortsleepte door een helverlichte troosteloze gestichtsgang. Je zal d’r maar zitten. Of nog treuriger, je zal d’r moeten werken.
En hoe wordt er nu naar onze bewoners gekeken? Je leest, je hoort en je ziet het in alle kranten, radio-uitzendingen en talkshows: in verpleeghuizen wonen vele tienduizenden mensen, die we voor geen geld willen missen. In feite worden we diep ongelukkig als we niet bij hen mogen zijn. En zij worden net zo verdrietig als wij niet bij hen kunnen komen. Da’s andere koek dan het beeld van een groep afgeleefden die op de dood zitten te wachten.
Ik zat dit te betogen tegen een allochtone collega die me als antwoord besprong met een heel andere vraag: ‘Als jullie zo dol op je ouderen zijn, waarom zitten er dan zo veel in verpleeghuizen?’
Ondermijnend bedoeld, maar ik had deze vraag al eens eerder gedaan. Het komt door een aantal demografische verschuivingen. Allereerst is het zo dat ouders en kinderen allang niet meer in dezelfde stad wonen. Daar komt bij dat grootouders steeds ouder worden, zodat ze niet een paar jaar, maar soms vele jaren zorg nodig hebben. Daarnaast is de taakverdeling in het gezin volledig omgegooid. Zo tegen acht uur in de ochtend verlaten beide ouders de woning op weg naar het echte leven. Het moderne gezin als zorginstituut is overdag gesloten. Niet alleen voor grootouders. Het gezin is zelfs dicht voor de eigen kinderen. En ik voorspel dat deze sociale ommekeer zich ook in allochtone kring zal voltrekken, en daar op het punt van ouderenzorg precies dezelfde gevolgen zal hebben.
Thijs Hogen Esch
verzekeringsarts/med adviseur,
Met grote verbazing heb ik zojuist de column van Bert Keizer gelezen (“Naast ellende ....opgeleverd”).
Hij klaagt over de minachting over zijn vakgebied: specialist ouderengeneeskunde. En wat doet hij? Hij trapt naar onderen door aan te geven dat ze... qua hierarchie zelfs onder de verzekeringsarts gezakt waren (hoe laag kun je zakken...) en nu gelukkig weer daarboven zitten. Vreemd genoeg doet hij feitelijk zelf waar hij tegen ageert! Op deze manier verlaag je jezelf juist en ook je specialisme.
R. (Bob) Dekkers
, Rhoon
Op naar de eenzaamheidsepidemie
Medisch Contact 18 juni 2020 p. 13. Bert Keizer benoemt, dat de coronacrises naast ellende ook iets goeds oplevert. N.a.v. de vraag van zijn allochtone collega, waarom zo vele ouderen in verpleeghuizen wonen, stel i...k, dat het goede moge zijn, dat onze samenleving zich zal realiseren hoe in de nabije toekomst de oude dag eruit gaat zien en hopelijk de middelen ter beschikking zal stellen voor een goede oude dag.
Een tijdelijke opsluiting t.g.v. een pandemie is misschien verteerbaar, maar t.g.v. kleine gezinnen en tegelijkertijd werkende ouders en meer permanente singles zal een epidemie van eenzaamheid opleveren. Opgesloten in verpleeghuizen moge een verre neef of nicht nog eens naar je vragen. Bert Keizer voorspelt, dat die ontwikkeling zich ook bij de allochtone bevolking zal voltrekken.
Het goede van de huidige crisis is, dat het dit duidelijk is. Het slechte is, dat dit waarschijnlijk niet te keren is.