Mijn eerste draaidienst

Als neurochirurg sta je in deze dagen zo’n beetje aan de zijlijn. Geen frontlinie op de ic, geen ‘held uit de zorg’-verhaal voor ons.

Inmiddels vier weken verder en niemand van ons is ziek, ondanks diensten en spoed-ok’s. De teugels mogen een beetje worden gevierd en we mogen worden ingedeeld voor de taak ‘het op de buik of rug draaien van de ic-patiënten’. Hier een verslag van mijn eerste draaidienst.

De avond ervoor dacht ik mijn gezin toch op de hoogte te moeten brengen. ‘Eh jongens, ik ga morgen coronapatiënten draaien’. ‘WAAAAAAT????? Dat vinden wij niet goed.’ ‘Nee, echt niet hoor mam. Maaaaaaaaam, nee echt niet.’ ‘Nou dan knuffel ik je niet meer. Nul kusjes meer, hè mam, NUL.’

Even later waren ze het weer vergeten. Gelukkig maar, want ik wilde toch ook weleens meewerken als ‘held uit de zorg’.

8.45 uur. Op naar de covid-ic. Ik kreeg aankleedinstructies. In ons pak gehesen stonden we met vijf man in duikbril klaar. Aios anesthesiologie was de baas. Follow the leader. Eerste patiënt. Verpleegkundige tikje van slag. Lek in de tube, niet de cuff, tuterdetuut wat nu? Waar is de fellow? Nou, niet hier en niet te vinden. Na wat heen-en-weergeklets door de oortjes die ze allemaal dragen, werd besloten de tube te wisselen. Enfin, 33 minuten later (met mijn geduld een feestje) mochten we draaien. Patiënt lag op de rug, werd overdekt met een laken, inrollen vanaf de zijkant, schuif en draai. Kind kan de was doen. Zou je denken. Ik zag kans toch disconnectie van de tube te veroorzaken. Ahum. Handschoenen uit en alcohol. Beetje gedoetje: mouwtjes nat. Erg? Ik weet het niet. Op naar de volgende ic. Alles weer uit. Alles weer aan. Volgende patiënt. Zelfde procedure, je voelt je meteen een expert. Die lag gelukkig binnen vijf minuten van buik op rug. Volgende. Patiënt zwetend van de koorts, wij zwetend in ons pak. Zo nog even door en dat was ‘m dan weer. Een hele belevenis. Heb thuis een tijd onder de douche gestaan. Afwassen van virus. Moment van verwerking.