Luisteren

Er komt een mail binnen bij het secretariaat. De heer G., die jaren bij mij ‘onder behandeling’ is geweest, vraagt of ik contact met hem wil opnemen. Hij woont in het buitenland, maar heeft nu veel pijn na een val en wil graag mijn mening. Ik herinner me hem als een zwaarlijvige man met een gedeformeerde wervelkolom.

Hij had bij tijd en wijle wat pijn in zijn armen, dan weer in zijn benen, maar de MRI liet nooit evidente compressie van ruggenmerg of zenuwwortels zien. Hij leidt een groot bedrijf, is een echte vip, en heeft graag controle. Ook over zijn lijf. Hij had dan ook altijd een waslijst aan vragen, wilde het naadje van de kous weten, maar luisterde goed en begreep dat opereren meer schade dan goed zou doen.

Al die operaties hebben geen bal geholpen

Op een gegeven moment moest hij verhuizen naar het buitenland en kwam hij, onder uitgebreid dankzeggen, afscheid van me nemen. En nu, jaren later, wil hij me dus graag opnieuw spreken. In zijn schrijven aan het secretariaat meldt hij inmiddels drie keer aan rug en nek geopereerd te zijn. Het wekt mijn nieuwsgierigheid. Ik bel hem op. Hij begint zich te verontschuldigen en is heel erg blij dat ik contact met hem opneem. Hij legt uit dat hij weer last had, goed geluisterd heeft naar de specialisten daar en onder het mes is gaan liggen. Maar al die operaties hebben geen bal geholpen en hij heeft besloten alleen nog maar naar mij te luisteren. Hij laat daar een MRI maken en komt daarna graag overvliegen voor een consult. Dat luisteren is hij kennelijk nog niet verleerd. Hij heeft aan een half schamper woord van mij genoeg bij zijn mededeling dat er ook schroeven geplaatst zijn. Ongetwijfeld wilden mijn collega’s in het buitenland iets goeds doen voor deze patiënt. Maar hij luisterde beter naar hen dan zij naar hem, zoveel is wel duidelijk. Wel ontluisterend dat alleen die collega’s daar beter van zijn geworden.