Leeftijd is misschien niet het optimale criterium

Bij de borrel gaat het nergens anders over: met die anderhalve meter gaan we de economie niet redden en komt het volk in opstand. Brood en spelen. Als we mondkapjes opdoen, zouden we voetbal weer met publiek kunnen spelen en kan iedereen weer aan het werk. Nou ja, iedereen: ik stel voor dat dit gaat gelden voor iedereen onder de 50.

Mijn man is voor: de zaak kan dan weer gewoon open. Ik zeg: ‘En dan kun jij met Zoom jouw mensen aansturen.’ Verontwaardiging is mijn deel. ‘Ik kan je vertellen dat als al mijn mensen weer aan het werk zijn, ik echt ook wel naar kantoor ga hoor.’ ‘Ja, dat kan natuurlijk niet, je moet je wel aan de regels houden.’ ‘Onzin, ik ben hartstikke fit en gezond.’ ‘Zeg Bolsonaro, wij zijn de bedenkers van dit plan! Als wij ons al niet eens aan deze afspraak kunnen houden…’

Hmmm, leeftijd is misschien niet het optimale criterium. Als je nu zou kunnen zien hoe ‘fit’ iemand is, in je DNA bijvoorbeeld, kan dat wellicht een oplossing zijn. Volgende plan: als je ‘fit’ bent en niet ziek kun je gewoon aan het werk, naar de kroeg en naar het theater. Want als je ‘fit’ bent, heb je een grote kans om een eventuele ic-periode een beetje fatsoenlijk te overleven. Dilemma: als je ‘niet fit’ bent, moet je dan sowieso thuis blijven? En leidt dat dan tot gezonder gedrag of juist helemaal niet? Maak je er dan maar helemaal een carnaval van of probeer je het nog te redden? En als je dan, met een ‘niet-fit DNA’ heel gezond gaat leven en uiteindelijk toch covidpositief getest wordt, is het dan eerlijk om te zeggen: ‘Sorry meneer, geen ic voor u.’ Hmmm, we raken al aardig in het drijfzand van een discussie die we dreigden te moeten voeren in geval van het ‘zwarte scenario’. Ook geen feestje. Voorlopig maar wat miljardjes bij blijven drukken.