Kwetsbaar voor het scherm

Ik kijk naar het gezicht tegenover me op het computerscherm. Sinds de pandemie wordt de follow-uppoli ook online gedaan. Voor veel ouders een dankbaar stemmende bijkomstigheid, zeker ook vanwege een van de voornaamste redenen voor de follow-up: veel patiënten, maar ook veel ouders, ervaren klachten passend bij een posttraumatische stressstoornis na ic-opname. Opnieuw een bezoek aan het ziekenhuis kan een herbeleving veroorzaken.

De moeder die vanaf het scherm naar me terugkijkt is boos. Ze doet haar best het te verbergen, maar ze is zichtbaar gespannen en spreekt kortaf. In plaats van het kind begint ze zelf te antwoorden op mijn vraag hoe het gaat. Vertelt over de herbelevingen die al getriggerd worden door het piepje van de magnetron, dat hetzelfde klinkt als een van de alarmen van de monitor. Over het slechte slapen. Waarbij ze vervolgens cynisch vermeldt dat dit al jaren zo is. Hun kind heeft een genetische afwijking met vooral gedrags­problemen als gevolg.

Wat het met hen deed, met hun gezin, daar vroeg niemand naar

En dan komen de tranen. En daarmee de woede. Niet over het ongeval, niet over de opname, niet over deze follow-up. Maar over de vragen­lijsten om PTSS uit te vragen. En vooral het gemis daarin van alle vragen die ze jaren geleden, nadat de diagnose was gesteld bij hun kind, zo graag had willen beantwoorden. Een folder, een bel­afspraak, dat was het toen. Maar wat het met hen deed, met hun gezin, daar vroeg voor haar gevoel niemand naar. Ze had het toen gewild, en nu, nu die vragen wel werden gesteld, kwamen de boosheid en het verdriet om wat er was en had kunnen zijn. Poli doen via een computerscherm, het blijft afstandelijk voelen, maar soms geeft die afstand juist ruimte. De ruimte om mij als arts een zeer kwetsbare kijk op het leven na een diagnose te geven.