Kitgum

Even weg van de Nederlandse, overregelde mallemolen. Een minisabattical in Afrika, waar ik me thuis voel. Standplaats Kitgum, Noord-Oeganda. De generator van het Bomah-hotel is actief en zorgt voor toegang tot internet. Ik kijk op Nu.nl en vervolgens op Artsennet. In Duitsland wil men drones met een defibrillator aan boord inschakelen om ‘hartaanvalslachtoffers’ te helpen à raison van 20 duizend euro per vlucht. Een al dan niet (meestal niet) geslaagde reanimatie voor precies het bedrag dat we voor een toegevoegd levensjaar in Nederland overhebben.

Op Artsennet is ‘therapie tegen okselgeur’ een veelgelezen onderwerp. Ik lees het nadat ik net een rondje gemaakt heb in een ziekenhuis, waar een man in een kale isoleercel wezenloos voor zich uit zit te staren en waar de vrouwenafdeling naar urine ruikt. Ik lees het in het gebied waar Joseph Kony als leider van de Lord’s Resistance Army twintig jaar lang zijn eigen volk, de Acholi, heeft vermoord, verminkt en verkracht. Hij liet kinderen hun ouders vermoorden, afgehakte hoofden in grote etenspotten koken, oren en neuzen afsnijden. Sinds zeven jaar is er nu een onzekere vrede. De ontelbare vluchtelingen zijn vanuit de kampen veelal huiswaarts getrokken. Bittere armoede en posttraumatische stress zijn er endemischer dan verkoudheid in Nederland. Slachtoffers en beulen zijn eender en leven weer naast elkaar.

En dan: defibrillatiedrones en okselgeurtherapie. Oninvoelbare westerse prioriteiten. Maar toch: liever honderd nonsensvluchten voor volgevreten hartpatiënten in het westen dan een drone met bommen op onschuldige burgers.