In de hal van VWS

Elk jaar is het weer raak: ophef door de wachtlijstproblematiek in de ggz. Bijvoorbeeld vanwege een patiënt die zich van het leven heeft beroofd omdat het getraumatiseerde bestaan niet meer draaglijk was en de wachtlijst te lang. Van de meeste patiënten horen we trouwens niks, die lijden en sterven in stilte.

Dit jaar installeerde Charlotte Bouwman zich demonstratief met haar hond in de hal van VWS om een oplossing af te dwingen voor de wachtlijsten bij complexe psychiatrische aandoeningen.

Dit soort jaarlijks terugkerende incidenten hebben inmiddels een voorspelbaar beloop: ophef in de media, een Kamervraag en de toezegging dat er ‘stappen worden ondernomen omdat het zo niet langer kan’. Concreet gebeurt er weinig en het lijkt wel alsof we fipronil en listeria ernstiger vinden dan de mentale gezondheid van onze jongeren.

Naar aanleiding van ‘de casus’ Bouwman roept Blokhuis instellingen en verzekeraars op om iets te bedenken om mensen met complexe zorgvragen een plek te garanderen in de ggz. Komen ze niet per eind februari met een plan, dan grijpt de staatssecretaris in. Bijvoorbeeld door niet alleen de zorgverzekeraar maar ook de ggz te verplichten om te behandelen.

Ik houd van ferme retoriek, maar probeer me tegelijkertijd de praktijk voor te stellen.

Blokhuis belt naar het algemene nummer van de betreffende ggz-instelling. ‘Goedemiddag, met GGZ Horendol, wat kan ik voor u doen?’ ‘Met Blokhuis, ik wil graag doorverbonden worden met de afdeling Traumabehandeling.’ ‘Momentje, ik verbind u door.’

Blokhuis staat in de wacht en net terwijl hij luistert naar ‘Yesterday, all my troubles seemed so far away’ hoort hij ‘Traumabehandeling, met Ans.’ ‘Dag met Paul Blokhuis spreek je. Ik heb een vraag. Ik ben met spoed op zoek naar een behandelmogelijkheid voor Destiny, een 19-jarige patiënte met complexe PTSS en chronische suïcidaliteit, die zo snel mogelijk...’ Ans onderbreekt hem en roept ‘voordat je verdergaat, onze wachttijd voor deze diagnose bedraagt momenteel bijna een jaar. Ik adviseer je om even op de website kiezenindeggz.nl te kijken voor andere aanbieders of contact op te nemen met de zorgverzekeraar van patiënte.’

Paul haalt diep adem en zegt: ‘Ja maar ik ben de staatssecretaris en verplicht jullie nu om Destiny per direct een traumabehandeling aan te bieden. Ze staat al maanden op de wachtlijst, is al afgewezen bij de Levenseindekliniek en dreigt zich nu van het leven te beroven op de binnenplaats van VWS.’ ‘Ja duidelijk, dan verbind ik u even door met onze manager traumabehandeling’, reageert Ans onverstoorbaar. Opnieuw wordt Blokhuis in de wacht gezet en dit keer hoort hij ‘Life in plastic, it’s fantastic’ uit het liedje ‘Barbie Girl’.

De psychotherapeuten zijn bij toerbeurt overspannen

Als hij eindelijk de verantwoordelijk manager te spreken krijgt, blijkt deze ook niet veel te kunnen betekenen. De groep zit komende maanden bomvol met talloze Destiny’s en de psychotherapeuten zijn bij toerbeurt overspannen. De staatssecretaris hangt vertwijfeld op.

Als ik Blokhuis was, dan zou ik toegeven dat ik volstrekt machteloos ben binnen een systeem dat simpelweg niet deugt. Ik zou mijn portefeuille teruggeven en naast Charlotte op de grond gaan zitten in de hal van VWS.