Ik ben de moeder

‘Vergeet dat nooit’, zei ze en ze keek me aan. Mijn maag kromp ineen; ik voelde een traan. Als lid van de raad van toezicht van Amarant hadden wij een studiedag met de cliëntenraad. Het ging over de inrichting van de zorg voor onze cliënten. Daar werken we dag en nacht aan.

De manier waarop wij dat doen staat ter discussie. Terecht. Daar wordt ook veel over geschreven. De bestuurlijke term is dan dat we het ‘informele netwerk’ rondom de cliënt veel meer bij de zorg moeten betrekken. Juist daar gaat het fout.

Weer keek ze mij aan. ‘Ik ben geen informeel netwerk. Ik ben de moeder, de enige constante factor voor onze zoon die al twintig jaar bij Amarant en zijn voorgangers woont. Die constante factor ben ik als moeder niet alleen. Maar samen. Met mijn man, zijn vader, met zijn broer, zus en de rest van de familie. En natuurlijk willen wij eindelijk echt betrokken worden.’

Natuurlijk wil ze meer doen, maar niet omdat er personeels­tekorten zijn

Zelfs die laatste zin voelt raar, als ik dit opschrijf. ‘Betrokken worden.’ Zij worden niet betrokken. Maar als familie zijn zij per definitie hun hele leven betrokken bij hun zoon. Anders dan wij. Haar zoon woont bij Amarant. En eerder bij andere organisaties die na vele fusies Amarant werden. Iedereen doet alles voor haar zoon – topzorg. Maar wel vaak, en door alle personeelstekorten steeds vaker, door verschillende mensen. De enige constante factor is dus de familie.

Natuurlijk wil ze meer doen. Net zoals als andere vaders, moeders, neven en ooms. Maar niet omdat er personeels­tekorten zijn. Niet omdat er taken blijven liggen die anders door (betaalde) zorgverleners worden gedaan. Maar omdat iedereen beseft dat de zorg en het leven bij Amarant niet goed kan zijn als de familie daar niet bij betrokken is. In welke vorm dan ook.

‘Ik ben de moeder, vergeet dat niet.’ En dan die blik. Beloofd: ik vergeet het nooit meer.