Huilbaby’s
Plaats een reactieOp onze kinderafdeling nemen we zo’n dertig keer per jaar een huilbaby op. Ontroostbaar huilende zuigelingen. Met uitgeputte ouders, omdat ze hun kindje maar niet kunnen kalmeren. Ze zijn er vaak van overtuigd dat het kind pijn heeft – er moet toch een oorzaak zijn? Maar een medische verklaring is er meestal niet.
Veel vaker is er een vicieuze cirkel van stress, vermoeidheid en onzekerheid. Geruststelling voor de ouders, rust en regelmaat voor het kind zijn de belangrijkste evidencebased behandelingen.
Vorige maand was ik op Curaçao bij de kinderafdeling van het plaatselijke ziekenhuis. Geen van de aiossen had daar ooit een huilbaby opgenomen. De kinderartsen bevestigden dat. Hoe kan dat? Qua sociale voorzieningen en welvaart zijn Nederlandse baby’s een stuk bevoorrechter dan hun leeftijdsgenoten op Curaçao. De kwaliteit van de gezondheidszorg is vergelijkbaar, de percentages borst- en flesvoeding ook. Hebben Curaçaose moeders grotere zorgen en dus andere prioriteiten dan het huilen van hun baby? Dragen ze de baby’s voortdurend met zich mee? Laten ze de opvang meer over aan de oma’s? Allemaal factoren die mogelijk meespelen. Toch kwam ik tot een andere conclusie, die erg leek op wat ik in de jaren negentig had ervaren toen we er twee jaar woonden. De mensen op Curaçao leven meer bij de dag. Ze genieten meer van het moment dan Nederlanders – wij zijn in ons hoofd al vaak weer bezig met de volgende afspraak in de agenda. Natuurlijk heeft dat plannen voordelen, maar dat heeft het poko poko levenstempo ook. De baby huilt? Hoort erbij. Even tijd, rust en aandacht. Wij Nederlanders kunnen daar veel van leren. Ik vond het heerlijk om me er weer even in onder te dompelen.
Na thuiskomst vond ik een mailtje in mijn mailbox van een van de artsen daar. Ze hadden tóch een huilbaby opgenomen. Nederlandse ouders.
- Er zijn nog geen reacties
