Hoe kun jij ’s nachts nog slapen?

‘Hoe kun jij ’s nachts nog slapen?’ Het is een onverwachte vraag midden in een slechtnieuwsgesprek. Ik heb haar net verteld dat ze ongeneeslijk ziek is en hooguit nog enkele maanden te leven heeft. Ik kijk op van deze persoonlijke toespeling. ‘Wat bedoelt u daarmee?’, vraag ik met enige aarzeling. ‘Nou het lijkt me ellendig om dit elke dag aan mensen te moeten vertellen en ik zie dat het u raakt.’

De afgelopen weken heb ik haar en haar gezin goed leren kennen. Op de maandagen eet ze bij haar dochter, vaak uit een veel te zout smakend Knorr-pakje en elke woensdag past ze op haar 6-jarige kleinzoon. Die houdt van tekenen, politieauto’s en lezen. Op de vrijdagen gaat ze langs het graf van haar man, die ze nog elke dag intens mist.

Het leven kan zo oneerlijk zijn

Ik denk terug aan mijn eerste zelfstandig gevoerde slechtnieuwsgesprek en kan me dat nog goed herinneren. Een 45-jarige vrachtwagenchauffeur was opgenomen met een epileptisch insult en bleek een hersentumor te hebben. Hij nam het aanvankelijk erg nuchter op totdat ik hem vertelde dat dit ook inhield dat hij niet meer mocht rijden. Het sloeg in als een bom en de grote, stoere man brak voor mijn ogen. Ik hield me groot maar terug op de artsenkamer kon ik mijn tranen niet meer bedwingen en die nacht sliep ik amper twee uur.

Ze heeft gelijk; het raakt me, nog steeds. De vergankelijkheid van het leven dat ook zo oneerlijk kan zijn, voor patiënten maar ook voor mijn eigen naasten. Soms overweldigend verdrietig, maar ook wonderbaarlijk mooi om dit van zo dichtbij te mogen zien. En in de loop der jaren ben ik steeds beter gaan slapen.