Hier zal ik nooit aan wennen

Mensen vragen mij nogal eens of ik het niet te heftig vind, dat beroep van mij. En of ik er wel altijd tegen kan. Nee, soms vind ik iets te erg. Jonge moeders van wie we afscheid moeten nemen, bijvoorbeeld, daar kan ik niet tegen. En dan moet ik altijd denken aan de casus die ik meemaakte toen ik nog assistent was.

Een jonge vrouw kwam binnen met een E1M1V1. In de late nacht gevallen bij toiletgang. Haar man heeft haar niet aanspreekbaar aangetroffen en de ambulance gebeld. Bij binnenkomst minimale EMV-score, geïntubeerd, één lichtstijve pupil. Bij mijn aankomst in het ziekenhuis is de CT net gemaakt. Ik schrik als ik het beeld zie. Een fulminante subarachnoïdale bloeding, vermoedelijk uit een aneurysma. Er is een beginnende hydrocephalus, dus ik bel de ok, zodat we een drain kunnen plaatsen. Als ik naar de CT kijk ben ik somber. Terwijl de patiënte wordt voorbereid voor ok, zoek ik haar man. Ik tref hem geschrokken aan in de gang voor de CT. Ik leg hem uit wat er aan de hand is en vertel wel eerlijk dat het er niet goed uitziet. Maar dat ik nu een drain ga plaatsen en dat we het dan moeten afwachten.

Hij houdt zijn twee kindjes stevig vast

Op ok blijkt de druk torenhoog te zijn. Drainage en mannitol, meer kunnen we nu niet doen. Ze blijkt niet stabiel te krijgen en het is duidelijk dat we haar moeten laten gaan. De volgende ochtend loop ik nog even langs de ic. Haar man loopt net binnen. Aan zijn handen houdt hij zijn twee kindjes stevig vast. Het ene, ik schat hem 4 jaar oud, springt onwetend heen en weer, het andere, zo’n 7 jaar oud, kijkt met een bang smoeltje naar haar vader. Hij loopt zijn verdriet verbijtend naar binnen om afscheid te nemen van zijn vrouw. Ik keer vechtend tegen mijn tranen linea recta weer om. Toen wist ik al: hier zal ik nooit aan wennen.