Het went nooit
Plaats een reactieIn een paar tellen zie ik ze verkruimelen tot twee hoopjes ellende: de stoere vader met vijfdagenbaard en petje, de hippe moeder met kunstig haar en iPhone. Ik heb hun zojuist verteld dat de dikke harde buik die ze bij hun elf maanden oude zoontje hebben opgemerkt verklaard kan worden door een grote tumor die uitgaat van de linkernier. Zo’n tumor op deze leeftijd is kanker (wilmstumor) totdat het tegendeel is bewezen. Dit prachtige blonde jongetje heeft dus kanker en gaat een heftig traject in van belastend onderzoek, chemo en operaties.
Rationeel weet ik dat het onzin is, maar toch voelt het zo: het immense verdriet dat zich voor mijn ogen afspeelt is het resultaat van mijn woorden. Voordat ik met ze sprak hadden ze een kind met een dikke buik, nu hebben ze een kind met kanker. Van bezorgdheid naar doodsangst in no time. Tranen, schokkende schouders en allerlei vragen schieten kriskras door elkaar heen. Hun wanhoop en ontreddering zijn tastbaar en indrukwekkend.
Kinderen horen geen kanker te krijgen
Slecht nieuws vertellen is voor geen enkele arts makkelijk, maar bij kinderen krijgt het nog de extra lading van onrechtvaardigheid. Kinderen horen geen kanker te krijgen of dood te gaan. Ook na 25 jaar in het vak went het niet, dit soort gesprekken. Ze kosten veel energie. Maar misschien is dat maar goed ook. Als het me niks meer zou doen zou ik willen stoppen met dit vak. Ouders van doodzieke kinderen hebben recht op een dokter die ruimte geeft aan hun verdriet.
- Er zijn nog geen reacties
