Geluksmoment
3 reactiesPatiënten zijn er in alle soorten en maten. Zo ook hun geluksmomenten. Net bezocht mij een dame die na een rechttoe rechtaan stenoseoperatie zielsgelukkig is. Met een gezellig accent vertelt ze me dat ze ‘so geweldig gehollepe is’. Ze is ultrablij dat ze weer gewoon staand kan koken, dat ze weer kan wandelen, dat ze d’r hakjes weer aan kan. ‘O dokter, ik ben u zo dankbaar. En dan neem ik ’s ochtends gewoon twee paracetamolletjes, voor de stijfheid hè, en dan doe ik gewoon weer alles.’ Hieperdepiep hoera de spreekkamer uit. Geluksmoment.
Terwijl ik nog blij zit te zijn van dit brok levensvreugde komt de volgende dame binnen. Zuur en strijdbaar: ‘Dit gaat zo echt niet langer hoor, dit is onacceptabel, ik heb echt zoveel pijn in mijn been, ik moet gewoon een paracetamol nemen tegen de pijn; dat is toch niet normaal!’ Op de MRI is wel een recessus stenose te zien, dus een decompressie zou kunnen helpen. Verder redelijk gezonde patiënte, dus toe maar, ga dan maar op de opnamelijst als je er zo’n zin in hebt. Ik leg geduldig de voors en tegens van de operatie uit, maak hier en daar een grapje, om de boel wat op te fleuren, en plan de operatie. Zichtbaar triomfantelijk dat ‘de buit is binnengehaald’ neemt mevrouw afscheid van mij. ‘O ja, dokter, en ik wil niet gereanimeerd worden.’ Ehhhhhh.
Ze is ultrablij dat ze weer staand kan koken
Zij onderbreekt mijn ‘mevrouw, die kans is echt nihil bij uw gezondheid en deze kleine ingreep’ ferm met de mededelingen dat ‘ze niet als een kasplant wil eindigen’ en ‘aan mijn lijf geen polonaise’. Of ik dat even goed in de status kan zetten. Ik voel me voor een dilemma geplaatst. Die dame weet toch eigenlijk helemaal niet waar ze het over heeft? Stel nu dat ze echt ritmestoornissen krijgt tijdens of net na de operatie, dat wij dus echt niets doen en ze daadwerkelijk overlijdt: hoe onwerkelijk is de situatie dan wel niet.
Mijn uitleg wordt wederom bruut onderbroken: ‘Gewoon noteren.’ Wat jij wilt. Glimlachend en een stuk minder gewetensbezwaard vul ik in ‘code 3: niet reanimeren, op geen enkele manier’. Geluksmomenten maak je zelf.
meer van deze columnist
Eline van Otterdijk
Psychiater, Arnhem
Wat volgens mij nog een belangrijke aspect is in de bovenbeschreven interactie tussen patient en arts, is de tegenoverdracht. Als ik de column lees, is de irritatie van arts naar patient merkbaar. Begrijpelijk, want een patient die niet wil luisteren... is vervelend voor iedere arts.
Mijns inziens zorgt deze irritatie er uiteindelijk voor dat de arts een niet-reanimeerbeleid opschrijft, terwijl ze twijfelt in hoeverre patiente de beslissing overziet (maw: wilsbekwaamheid?). 'Zo, dan kun je 'm krijgen ook', klinkt er voor mij in door.
Tegenoverdrachtsgevoelens (zowel positieve als negatieve) hebben we allemaal in patientencontact en daar is niets mis mee. Het herkennen van deze gevoelens is belangrijk om te voorkomen dat we gaan handelen direct vanuit deze gevoelens ('ageren'). Dit kan namelijk leiden tot (achteraf gezien) minder rationele medische beslissingen.
Jolijn Trietsch
Aios gyn&verlos , Leide
Is het niet in ons ziekenhuis (LUMC) net als in veel andere ziekenhuizen, gebruikelijk peroperarief wél te reanimeren, precies om de door u beschreven reden? Maarja, als de patiënt goed geïnformeerd is en voet bij stuk houdt...
Zie ook het artike...l over hoe Isala klinieken dit verwoorden :
https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/afspraken-over-reanimeren.htm
Frank Gunneweg
Huisarts, Ermelo
Niet opschrijven, dokter Carmen Vleggeert!
Gewoon zeggen tegen mevrouw dat niet kan wat ze wil.
Dit heeft heeft met patiëntenethiek te maken: als dokters en verpleegkundigen een verder gezonde vrouw als operatiecomplicatie een hartstilstand zien k...rijgen: handen op de rug en laten gaan?
Dit is zo tegennatuurlijk, dat deze vraag stellen de menselijke waardigheid (van artsen en verpleegkundigen) schoffeert (en mogelijk traumatiseert).
Dit gaat in tegen alles wat we zijn.
Niet accepteren!.