Een onverkwikkelijke operatie

Een chirurg laat zich niet zo snel gek maken. Met een gezonde portie bravoure, daadkracht en relativeringsvermogen gaan wij doorgaans enthousiast en blijmoedig iedere uitdaging aan. Door een grondige opleiding, de nodige ervaring en een goede voorbereiding is er nog zelden een operatie waarvoor ik nerveus ben. Op de operatiekamer hangt dan ook meestal een ontspannen sfeer, waar ruimte is voor een grap en een grol. ‘Is dit een gevaarlijke operatie dokter?’ ‘Dat valt mee mevrouw, er is nog nooit een chirurg aan doodgegaan’. Toegegeven, een flauwe grap, maar wel een met een kern van waarheid: hoe de operatie ook verloopt, één ding is zeker: ‘s avonds liggen wij als operatieteam veilig en ongeschonden in ons bed.

Hoe anders is de situatie nu. We zijn in Nederland met elkaar aan een onverwachte operatie bezig; een van ongekende omvang en met een onduidelijke uitkomst. Een crisis waarin zorgverleners, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, zelf ook besmet raken. Met soms ziekenhuisopnames en mogelijk overlijden tot gevolg. Maar ook een crisis waarin de andere teamleden van de operatie, de mensen buiten de zorg, inmiddels aan het infuus liggen en naar adem happen. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn broertje en schoonzus, die van hun restaurant noodgedwongen een afhaalloket hebben moeten maken en de eigenaresse van de zwemschool van mijn dochter, die mij in tranen opbelde omdat ze bang is zelf kopje onder te gaan.

Dit gespannen gevoel maakt me onrustig

Allerlei bedrijven, winkels en scholen sluiten voor ons en onze patiënten hun deuren en komen niet ongeschonden uit de strijd.

Dit bezorgde en gespannen gevoel tijdens een operatie is me vreemd en maakt me onrustig. En ik heb er zelf niet meer invloed op dan me houden aan de maatregelen voor ons allemaal en met u hopen dat deze operatie snel voorbij is.