Blogs & columns
Column

Een koninklijke beloning

Plaats een reactie

In haar boek Om de liefde, voor de troon (must-read voor lief­hebbers van The Crown), beschrijft Daniela Hooghiemstra hoe prinses Irene trouwde met de Fransman Hugo van Bourbon-Parma. Bourbon-Parma dacht dat hij koning van Spanje kon worden door zijn naam te veranderen in Carlos Hugo.

Aangezien Irene tweede in lijn was voor de Nederlandse kroon, had dit theoretisch Spanje en Nederland tot één koninkrijk kunnen maken – terug naar de goede oude tijd van Filips II. Ook beschrijft Hooghiemstra hoe Irene zich het lot aantrok van de hongerende kinderen in Biafra, betrokken raakte bij een hulp­operatie en het Nederlandse volk aanspoorde om uiteindelijk 13 miljoen gulden in te zamelen. Dat was supermooi voor de hongerende kinderen, en ook voor Irene, want zij kreeg van het fonds 100 duizend gulden voor haar ‘particuliere werk’. Om maar aan te geven: er zit een beetje Sywert van Lienden in iedereen.

Goede doelen zijn leuk, maar het beste doel blijf je toch zelf.

Van noodsituaties worden handelaars in oplossingen vaak financieel beter, ook tijdens de covidcrisis. Een van de manieren om op covid omzet te draaien was het verrichten van diagnostiek in de vorm van PCR’s. Daar kregen labs van het begin van de crisis tot april dit jaar 65 euro per test voor, wat in bulkaantallen productie meer dan twee keer uit kan. Wel moesten de (grotendeels) ziekenhuislabs hiervoor capaciteit inhuren en de nodige expertise leveren. Bovendien stroomden hun winsten vooral terug naar de publieke zaak.

Van artsen mogen we hogere morele standaarden verwachten

Winsten bij commerciële labs gaan gewoon naar de aandeel­houders, wat het jammer maakt dat de deal die VWS in de nazomer sloot met grote aanbieders als Eurofins, Synlab en U-Diagnostics zo matig onderhandeld werd: dezelfde 65 euro (veel haast, dus geen publieke aanbesteding) voor miljoenen testen, met een afnamegarantie van 30 procent, een paar miljoen euro per dag is dat. Het aantal benodigde covidtesten daalde echter in rap tempo en de bedrijven cashten op de afnamegaranties. De marge op een test die je niet doet, is namelijk 100 procent.

Gezien de enorme bedragen die naar commerciële labs zijn gegaan, was de aandacht voor het handvol artsen-microbiologen die via hun testhonoraria (iets bescheidener) binnenliepen wel wat groot. Maar eerlijk is eerlijk: van artsen mogen we hogere morele standaarden verwachten. Naar ik begrijp doen sommige collega’s actief moeite om het geld niet te ontvangen, maar klampen anderen zich weer vast aan elke euro als Gollems aan de ring van Sauron. Het ís ook moeilijk om het niet aan te nemen, want zeg nou zelf: geld krijgen dat je nooit echt hebt verdiend, dat voelt toch een beetje koninklijk? 

Meer van Miquel Ekkelenkamp
covid-19
  • Miquel Ekkelenkamp

    Miquel Ekkelenkamp werkt als arts-microbioloog in het UMC Utrecht. Onder de naam Miquel Bulnes schreef hij al verscheidene romans. Ekkelenkamp was al eerder (2011-2012) columnist voor Medisch Contact.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.