Blogs & columns
Column

Dweilpauze

Plaats een reactie

De toegenomen administratielast heeft ook zo z’n voordelen. De ingreep had niet veel om het lijf. Een lipoom dat zich als een verse kastanje uit de rug van meneer J. liet verwijderen. Echter loopt het zweet me nu toch over de rug. Over tien minuten moet ik de mammabespreking voorzitten en er moet nog een order in het systeem voor de PA. Anders kan de ok-medewerker het potje niet wegbrengen en verdwijnt het hele preparaat mogelijk in een zwart gat, in de totale macrokosmos van het ziekenhuis.

De weerstand die het witte gummitoetsenbord bij elke aanslag oplevert, lijkt samen te spannen met de voorbijsnellende minuten. Het ding is vermoedelijk bedacht door een goedbedoelende industrieel ontwerper die eveneens het typen ondergeschikt had gemaakt aan de andere processen op een operatiekamer. Hoewel het bord waarschijnlijk in één oogwenk E.Coli-vrij is, duurt het een eeuwigheid voor je het woord maligniteit met vraagteken goed en wel in het juiste vak hebt getypt.

Maar terug naar het voordeel. Want vanwege het feit dat je als aanstaand chirurg een niet gering aantal minuten nadat de ingreep is verricht op de operatiekamer verblijft, zie je nog eens wat. Zo ontmoette ik deze week Miroslav. Hij is 43, afkomstig uit Servië, en werkt al meer dan vijftien jaar als schoonmaker op het operatiecomplex. De roze chloorhexidinespatten op de operatiebank, veroorzaakt door een ijverige eerstejaars die voor het eerst mag afdekken, de aangekoekte bloedresten van gelanceerde erytrocyten uit een vers geplaatste bypass; hij heeft het allemaal weleens weggesopt.

We hebben nauwelijks oog voor dat wat we niet registreren

Terwijl ik alle registraties één voor één compleet maak en nog snel het patiëntennummer in mijn operatieboekje schrijf om ooit in de volgende registratie in te vullen, verplaatst hij zijn kar systematisch door de ruimte. Hij neuriet een oud lied over de slag bij het Merelveld, daar waar in 1389 zijn volk met trots het grote Ottomaanse rijk ervan weerhield heel Europa te kunnen veroveren. Iedere keer als hij mij ziet, drukt hij me op het hart dat zonder de Serven, Nederland nog steeds slechts een provincie van Istanbul was geweest.

Prijatan dan.’ ‘Nog een fijne dag.’ Dat leerde hij me laatst. Gehaast loop ik naar de kleedkamer. Terwijl ik mijn blauwe pak verruil voor het witte blijft de gedachte aan de dweil bij me. We schrijven protocollen, maken checklists, registreren alles en analyseren de data naarstig om een antwoord te vinden op problemen als naadlekkage, wondinfectie en andere postoperatieve narigheden. Toch hebben we in al dat binaire datafetisjisme nauwelijks oog voor dat wat we niet registreren. Wie maakte er schoon? Hoe werd de patiënt overgetild? Welke ingrepen vonden er die dag nog meer plaats?

Geneeskunde draait vaak om causaliteit. Het een volgt uit het ander en daarom is het logisch. Een supervisor bij een overdracht luistert niet zozeer naar de volledigheid van het verhaal als wel naar de beredenering. Soms lijkt het alsof we in deze tijd verzand zijn in de details zonder af en toe de tijd te nemen om te kijken naar het grotere geheel. En dan zou een dweilpauze met een stukje baklava wel eens bijzonder heilzaam kunnen zijn.


Meer van Emma Bruns

administratie
  • Emma Bruns

    Emma Bruns is chirurg in opleiding.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.