Don’t send me to Russia

‘I panicked’, aldus de man die ik in een politiecel kom bezoeken wegens suïcidaal gedrag. ‘I don’t want to go back to Russia, I will not survive prison.’ Als ik informeer naar de reden van zijn mogelijke uitlevering aan Rusland, volgt er een lang, warrig verhaal over een ex die uit wraak een drugsdelict op zijn naam had weten te zetten. Ze kenden elkaar uit de tijd dat ze beiden voor de antinarcoticabrigade werkten.

De Rus is volgens eigen zeggen zowel mentaal als fysiek gezond. De verpleegkundige schuift wat pillen voor mijn neus, die bij de beste man zijn aangetroffen. Maar nee, ook medicijnen gebruikt hij niet. Nieuwsgierig geworden naar zijn achtergrond, informeer ik naar zijn werkzaamheden. ‘Yes, I run a business in wood, I import from Scandinavia to Great Britain. I am doing this for two years now, but I am not making money yet.’ Op de papieren die voor me liggen zie ik dat hij in Italië – en niet in Groot-Brittannië – woont. ‘So, how are you feeling now?’ ‘I am good now, just don’t send me to Russia.’ Ik leg uit dat ik niet over de juridische kant van strafzaken, en eventuele uitleveringen ga. Gelukkig staat zijn advocaat al voor de deur te wachten, die dit met hem bespreken kan.

Eenmaal buiten de cel hoor ik dat de man 10.000 euro op zak had toen hij werd aangehouden. Ik draai me om en ga nog even naar binnen, om te vragen wat we nou met zijn medicatie moeten doen. ‘That medication is not mine! You can keep it.’ Prima. Ik stop de Viagra in mijn tas.