De witte woede
2 reactiesHet academisch ziekenhuis waar ik momenteel werk voert actie voor een betere cao. Ik kwam erachter toen op de verpleegafdeling een enigszins intimiderende verpleegkundige van middelbare leeftijd mij vroeg om de petitie te tekenen. ‘Binnenkort komen er meer acties’, vertelde ze vastberaden. En die kwamen er.
De weken daarna worden alle afdelingen in het ziekenhuis behangen met zelfgemaakte spandoeken met de gekste leuzen: ‘Zelfs Nijntje geeft een seintje’, ‘Uitzuigen is ons vak’ en ‘Wij p(r)ikken het niet langer'. Grappige woordspelingen en – hoewel ik de link met Dick Bruna niet begrijp – ze trekken wel de aandacht.
Ik vind het smakeloos
In het perifere ziekenhuis waar ik voorheen werkte, kreeg ik bruto meer betaald en daarbij ontving ik maandelijks standaard een flinke onregelmatigheidstoeslag van 10 procent. Totaal scheelt dit netto ongeveer 300 euro ten opzichte van mijn huidige academische salaris. Ik krijg ook geen volledige reiskostenvergoeding: de geëiste loonsverhoging van 3,5 procent klinkt dan ook niet verkeerd.
Tijdens de ochtendvisite trof ik meneer L. op de gang. Ik heb hem gisteren moeten vertellen dat hij een diffuus gemetastaseerde maligniteit heeft. Ik schat in dat hij de kerst niet meer haalt. Achter hem hangt een enorm spandoek: ‘Ook wij willen beter worden (betaald)’. Het contrast kon niet groter zijn en ik vind het smakeloos.
Ik heb geen spijt van het ondertekenen van de petitie en steun nog steeds de actie. Maar laten we ons bewust blijven van hoe we dit doen en wat wij hiermee uitstralen naar onze doodzieke patiënten. En laat duidelijk blijken dat hún gezondheid en niet óns salaris het belangrijkste is.
Karemaker
Psychiater, Rotterdam
Eerst voor jezelf zorgen voordat je voor een ander kunt zorgen. Dat hou ik mijn uitgeputte patiënten/mantelzorgers/zorgverleners/leerkrachten/politiemensen vaak voor. Alleen zijn wij daar als zorg professionals zelf ook niet vaardig in, met de door c...ollega Mentink geschetste gevolgen van dien. Patiënten begrijpen dit ook veel beter dan je denkt, zij zien - zeker in een ziekenhuis - hoe hard mensen er werken. Dit had je wellicht gemerkt als je met deze patiënt had kunnen praten over dit spandoek en jouw ongemak hierbij. Maargoed, daar was waarschijnlijk geen tijd voor, qua werkdruk.
S. Mentink
huisarts, Driebergen
"En laat duidelijk blijken dat hún gezondheid en niet óns salaris het belangrijkste is".
Hoe nobel deze gedachte ook is, het is ook schadelijk. Personeelskosten zijn de grootste kostenposten in de zorg. De zorg moet al jaren, decennialang, in meer o...f mindere mate bezuinigen. Enkele jaren geleden, tijdens de crisis, zijn salarissen niet verhoogd, is goedgekwalificeerd personeel naar huis gestuurd, de achterblijvers kregen te maken met verhoogde productie/kwaliteitseisen, waardoor zij hoge risico hadden op burnout en daardoor de werkvloer verlieten en kwamen nieuwe specialisten niet aan de bak waardoor ze naar het buitenland gingen. Klagen werd niet gedaan; want "het gaat om de gezondheid, niet om het geld".
Nu is er een enorm tekort aan verzorgend en verpleegkundig personeel. Moeten ic's sluiten, afdelingen dicht gaan, krijgen patienten thuis te horen dat ze weliswaar recht hebben op 6 zorgmomenten tijdens hun laatste dagen, maar dat er geen personeel is om dat te regelen.
Het is om te huilen. Het werk moet weer aantrekkelijk worden. De werkdruk moet aangepakt, de beloning moet weer bijgesteld worden.
Dan kan je weer goede zorg leveren aan de patienten. En dat verdienen zij.