Dat beloof ik

En dan is het opeens klaar. Een halfuur geleden heb ik met drie befaamde woorden mijn geneeskundestudie beëindigd en ben ik bij de tik van de hamer bevorderd tot arts.

‘Hoezo, klaar? Je begint pas’, hoor ik roepen. Dat is waar. Maar waarmee beginnen en hoe, en waar? Dat is nog even de vraag.

‘Zo, dus nu ben je huisarts?’ vragen kennissen mij bij de boodschap dat ik – eindelijk –  afgestudeerd ben.

‘Eh, nee. Basisarts’, antwoord ik dan.

‘O.’ Teleurstelling. ‘En wat bén je dan,
als basisarts?’

‘Nog niet zo veel’, geef ik toe.

‘Ga je je dan specialiseren?’

‘Dat is wel de bedoeling, ja.’

‘Maar je hebt dus nog geen plek?’

Mijn uitleg dat dat allemaal niet zo snel gaat, valt toch vaak een beetje tegen. Dus je bent én geen huisarts en je bent óók niet in opleiding? De uitgestoken duim en wijsvinger worden nog net niet in de vorm van een L naar het voorhoofd gebracht, maar het scheelt niet veel.

Op hoge hakken sta ik in de hal van de faculteit waar ik meer dan zes jaar lang in- en uitliep en nu voorlopig niet meer zal komen. Ik ben op zoek naar de bitterballen. Vanmiddag toch wat nerveus weinig gegeten en nu opeens honger. Helaas heeft mijn faculteit voor de gelegenheid alleen een zak tijgernootjes opengetrokken die binnen twee minuten op zijn.

‘Heb je al een baan?’ is de meest gehoorde zin om mij heen na ‘gefeliciteerd’. Voor mijn eigen gemoedsrust is het fijn om te horen dat de meerderheid van mijn medestudenten daar ontkennend op antwoordt. Ik houd het zelf net zo vaag als de rest. Nee, nog geen baan, maar heb wel wat lopen, ga nog op gesprek, nog niets definitiefs, enzovoort.

‘Hartelijk dank voor uw open sollicitatie. Op dit moment hebben we geen vacatures, maar we houden uw brief graag in de portefeuille. Met vriendelijke groet, ziekenhuis x, y en z.’

Het is een luxepositie als arts, laten we wel wezen. Waar sommige van mijn leeftijdgenoten van de middelbare school werkloos thuis zitten, (studiekeuze gemaakt vóór de financiële crisis onder het mom van ‘als je het maar leuk vindt, kun je er ook vast wel werk in vinden’), liggen
er voor basisartsen genoeg vacatures te wachten. Natuurlijk. Maar niet die ene. Niet
dat ene specialisme of dat ene ziekenhuis. Daar belandt je brief voorlopig nog gewoon ‘in de portefeuille’, die opengetrokken wordt als er binnenkort toevallig een keer een assistent met zwangerschapsverlof gaat.

De mail komt plotseling, op een doordeweekse vrije – want werkloze – dag. ‘Naar aanleiding van uw sollicitatie willen wij u graag uitnodigen voor een gesprek.’ Volgende week maandag. Het gesprek gaat goed. De andere kant van de tafel vindt dat gelukkig ook, blijkt diezelfde dag nog. Wanneer kun je beginnen?

En zo heb ik dan opeens een baan. Nee, ik ben geen huisarts en ik ben ook niet in opleiding, het spijt me. Maar basisarts vind ik voorlopig eigenlijk wel een prima titel en een functie die ik naar mijn beste vermogen zal proberen uit te oefenen.

Dat beloof ik.

Mara Simons (pseudoniem) is arts en werkte enkele maanden in Afrika.

Meer lezen van Mara Simons