Blogs & columns
Column

Adieu, vaarwel, tot ziens, dag…

21 reacties

Dit is mijn laatste column voor Medisch Contact. Ja, ook een columnist moet van ophouden weten. Ik voelde me enigszins aangesproken toen Luc Bonneux ophield met zijn column. Ik was het daar niet mee eens, omdat ik zijn columns erg waardeerde, maar meer nog omdat ik dacht: moet ik ook niet eens gaan nadenken over eh … al was het maar om te voorkomen dat de hoofdredacteur op een kwade dag met een diepe zucht en een welgemeend ‘tot ons leedwezen’ de fatale hendel zou overhalen, waarna ik reddeloos in de vergetelheid zou wegzakken.

Een van de weinige zegeningen op aarde is dat je niet naar je eigen begrafenis hoeft. Tenzij je als columnist ter ziele gaat; dan mag je als bonus ook nog eens zelf de grafrede uitspreken.

Dit is mijn 196ste column en ik heb het, als ik goed reken, iets meer dan zeventien jaar gedaan. Het is me nooit overkomen dat de redactie zei: dit kan écht niet! Wel dat ze zeiden: we volgen je niet – verhaal is niet sluitend – zeg het duidelijker. Ik heb als columnist wel meer met redacties te maken, maar Medisch Contact is het enige tijdschrift waarbij je lot als columnist elke maand opnieuw aan het zijden draadje van redactionele goedkeuring hangt. Je krijgt dan ook maandelijks (als alles goed gaat tenminste) de boodschap dat je column voor deze keer is geaccepteerd. In het begin meende ik daarachter de boodschap te horen: ‘En denk nou maar niet dat dit ons milder stemt over je volgende column, dus je bent gewaarschuwd.’ Maar zo was de sfeer helemaal niet.

Als je als columnist ter ziele gaat, mag je zelf de grafrede uitspreken

Sinds ik niet meer in het verpleeghuis werk, wordt mijn focus beperkter. Geneeskunde is niet alleen maar een palliatieve bezigheid en mijn kernboodschap: ‘Bij alle biochemie, blijf lief voor een ziek mens’ is natuurlijk erg mooi, maar op hoeveel verschillende manieren kun je dat blijven zeggen?

Inmiddels ervaar ik hoe de tijd zijn vonnis voltrekt. Ik ben nu 72,9 en er staat een hele nieuwe generatie klaar om zich te storten op nieuwe problemen. Ouderen vechten vaak de vorige oorlog en ik wil voorkomen dat ik een irritante oud-strijder word die ergens in het jaar 2000 is blijven hangen en die alleen maar huivert bij CRISPR-Cas, destructomab of algoritmisch gestuurde spreekuurapps.

Toen ik begon aan de studie geneeskunde had ik geen idee waar het over ging, maar ik meende wel op weg te zijn naar een boeiende beroepsuitoefening. Ik ben in dat opzicht nooit teleurgesteld geweest in ons vak. Dokteren is denk ik nog altijd een van de meest onthutsende en soms zegenrijke bezigheden waar een mens zich mee kan inlaten. Het is een vak waarover je ook na tientallen praktijkjaren ’s avonds nog steeds niet bent uitgepraat. Het was mij een bijzonder genoegen om dat hier al schrijvend met u te doen.

dankwoord

De redactie dankt Bert Keizer voor alle observaties en kritiek – soms vilein, dan weer in fluwelen bewoordingen – waarmee hij Medisch Contact heeft verrijkt. Arts-microbioloog en romancier Miquel Ekkelenkamp zal – voor het eerst in MC 45 – het stokje van hem overnemen.

Lees volgende week een interview met beide columnisten, Bert Keizer en Miquel Ekkelenkamp.

alles van en over Bert Keizer

  • Bert Keizer

    Bert Keizer is specialist ouderengeneeskunde en filosoof. Sinds 2016 is hij werkzaam voor het Expertisecentrum Euthanasie. Hij schreef maar liefst zeventien jaar voor Medisch Contact.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.