Achteringang

In mijn vak valt er weinig te lachen. Sterker, je moet oppassen dat je niet te veel gebukt gaat onder alle menselijke nood die voorbijkomt, van huiselijk geweld tot drugsdoden tot een verdronken kind. Om die reden doe ik ter ‘afleiding’ ook geregeld medische adviseringen voor de gemeente. Dat gaat dan over zaken als urgente huisvesting, arbeidsgeschiktheid of de inburgeringsplicht. Ik weet het, dat werk staat bij sommigen niet hoog aangeschreven, maar we kunnen niet allemaal neurochirurg zijn en het moet gewoon gebeuren. Bovendien is het leuk.

Met die oud-gedetineerde die op het spreekuur komt, bijvoorbeeld. Dan gaat het kennelijk beter, hij is in elk geval vrij. Hoe ziet zijn leven er nu uit? Heeft hij werk? Contact met de familie? Of toch weer drinken? Of die zeldzame keer als er een collega komt voor een gehandicaptenparkeerkaart. Wat doet of deed hij/zij, waar, hoelang geleden? Hele verhalen kunnen dat worden, medische geschiedenis in een notendop.

In mijn werk valt er weinig te lachen

Of die mevrouw die na een uitgebreide operatie in verband met een vulvacarcinoom langskwam voor een financiële voorziening voor de lage inkomens. Heerlijk Amsterdams mens dat aan één stuk door vertelde over haar kleinkinderen, de soos, haar buren die haar zo goed hielpen. Ze vond het alleen zo jammer dat ze geen vriend meer had. Maar ja, je weet nooit hoe het loopt, dokter. Dan wordt dat vrijen wel een dingetje, zei ze, dat had ze ook met de gynaecoloog besproken. Maar ze had al een oplossing. Ze zou een bordje neerzetten met: ‘Wegens verbouwing achteringang gebruiken.’ Ja dokter, de gynaecoloog had er ook zo om moeten lachen.

Kijk, na zulke patiënten ziet de dag er weer een stuk luchtiger uit.