Miquel Ekkelenkamp werkt als arts-microbioloog in het UMC Utrecht. Onder de naam Miquel Bulnes schreef hij al verscheidene romans. Ekkelenkamp was al eerder (2011-2012) columnist voor Medisch Contact en pakt nu het stokje over van Bert Keizer.
In ons antropocentrische wereldbeeld zijn we geneigd om virussen (ebola, covid) of bacteriën (tbc, de pest) te zien als de grote aanstichters van dood en verderf, maar de echte vernietigers van leven onder de pathogenen zijn de schimmels.
Big data zijn hip. Analyse van onze gegevens en van ons bewuste en onbewuste gedrag zouden computers in staat stellen ons gedrag beter te voorspellen dan wijzelf, om daar een hoop geld mee te verdienen.
Covid heeft het goed duidelijk gemaakt: als er één ding is dat we altijd samen zullen blijven doen, is het wel infecties oplopen. ‘Lekker gezellig’, zou je kunnen zeggen, of, negatiever ingestoken, ‘mijn infecties zijn altijd iemand anders’ schuld’.
Volgens Joris Luyendijk ben ik een zeven-vinkjes-persoon: (cis)man, wit en hetero, die zowel vwo als universiteit heeft doorlopen, met een of meer hoogopgeleide/welgestelde en in Nederland geboren ouder(s). Dat maakt mij dus superbevoorrecht.
Enkele jaren geleden bezocht ik voor een EU-onderzoeksproject laboratoria en ziekenhuizen in verschillende Oost-Europese landen, om na te gaan welke daarvan geïnteresseerd en geschikt zouden zijn om te participeren in studies. De kwaliteit van de laboratoria liep nogal uiteen: van een complex waar ze binnen een paar uur ebola konden diagnosticeren tot een lab dat letterlijk bestond uit een wastafel en een stoel met een rokende medewerker.
