Martine Schrage is huisarts. Ze werd in Leuven opgeleid, werkte twintig jaar in Nederland, waarna ze terugkeerde naar haar Vlaamse roots. Toen ze pardoes op straat gezet werd, begon ze aan het vrijbuitersavontuur dat waarnemen heet.
Je kunt hier nog met vulpen schrijven. Om precies te zijn: met een Montblanc Heritage Collection Rouge et Noir Fountain Pen. Het ritueel eist geduld. Van het losschroeven van de dop, de punt op het papier plaatsen, hand en pen elkaar laten aanvoelen om samen zwierige krullen over het papier te laten dansen en dan rustig de inkt laten drogen terwijl je de pen weer dichtschroeft.
Het mag niet, ik weet het. Het is niet professioneel, ik weet het. Toch gebeurde het, ik verloor mijn geduld.
Van Kendrick Lamar tot Bobbejaan Schoepen, die met Geike Arnaert ‘Le temps des cerises’ zingt: de muziekkeuze in de Touché-podcasts die ik dagelijks twee uur lang beluister op de fiets is altijd een verrassing.
Heeft ze koorts? De man die belt voor zijn vrouw met tandpijn antwoordt: ‘Dat ga ik eens bekijken.’ Ik hoor hem naar zijn vrouw toe gaan die iets onverstaanbaars terug mompelt als hij haar sommeert: ‘Laat me eens even voelen.’
‘‘Vaste’ vervangers, daar scheelt iets aan’, zo was de perceptie toen ik zelf een jonge huisarts was. Maar nu ik intussen zelf zo’n vaste vervanger ben geworden, kan ik alleen maar vaststellen dat het fantastisch is.
