Martine Schrage is huisarts. Ze werd in Leuven opgeleid, werkte twintig jaar in Nederland, waarna ze terugkeerde naar haar Vlaamse roots. Samen met twee Belgische collega’s runt ze een levendige huisartsenpraktijk in Turnhout.
'Mama, normaal zit jij te zuchten als je extra moet werken en nu moet jij zoveel meer op de praktijk zijn en ben je nog vrolijk als je thuiskomt.' Tja, ik voel veel voldoening over dit zinvolle werk.
‘Ik ben niet ziek, hoor dokter’ – altijd een goeie binnenkomer op een late vrijdagmiddag – ‘ik kom alleen maar een voorschriftje vragen.’ ‘Dat kan, wat heb je nodig?’
Het blijft stil. Ik denk na over een plan van aanpak, zij zucht. En zoals altijd wanneer de stilte begint te schreeuwen om doorbroken te worden, en het mij nog even lukt om op mijn tong te bijten en mijn mond te houden, komt het goud naar boven.
De hulpvraag vandaag luidt: ‘Ik wil het wandelen herpakken.’ ‘Goed plan. Hoe kan ik daaraan bijdragen?’ vraag ik. ‘Door te zeggen dat ik terug moet gaan wandelen’, zegt ze.
Naast al die gesluierde vrouwen met te weinig vitamine D, zie ik ook een hoop ijdeltuiterige mannen die zich zorgen maken over hun terugwijkende haargrens en uitdunnende haardos waar hun schedel doorheen komt glimmen.
