Marijn Houwert

Laatst waren we op vakantie in een resort in Portugal. Zon, zee, zwembad en pannenkoeken met chocopasta als ontbijt. Er gaat weinig boven deze combinatie voor kleine meisjes en daarmee dus ook voor ietwat vermoeide ouders.

Met plezier ben ik al enkele jaren reviewer voor een toonaangevend Europees traumatijdschrift. Zo ongeveer tweemaal per maand beoordeel ik een artikel en nu krijg ik een artikel onder ogen van een groep uit China. Ook daar zijn ze gebroken ribben aan het opereren en het doel van deze beschrijvende serie is aan ons laten zien dat je patiënten zelfs onder lokale verdoving kunt opereren.

Even terug naar het jaar 2000. Het was net na de eindexamens en het leven was een groot feest. Letterlijk. ‘Heeej Marijn! Wakker worden! Er is een brief van de Universiteit Utrecht!’ Mijn vader, normaal gesproken vrij rustig aangelegd, stond zwaaiend met de brief in mijn slaapkamer. Met een bonkende kop, niet van de spanning voor de brief overigens, maakte ik de enveloppe open en vernam dat ik een lotnummer onder de 100 had voor de geneeskundeopleiding. ‘Je bent ingeloot!’, riep mijn vader aanzienlijk enthousiaster dan ik op dat moment.

Even waren we de held als zorgverlener. Met name de verpleegkundigen, op de corona-afdelingen en op de ic. Stiekem voelde dat wel fijn, wat extra waardering voor de zorg. Maar uiteindelijk moeten we het niet willen. Het is namelijk geen duurzaam concept, dat heldendom. Sterker nog: het is vaak doodeng en levensgevaarlijk.

Hoera. De vlag ging uit. Na een hoop discussie was ook het besef in mijn beroepsvereniging ingedaald dat we het simpelweg niet meer kunnen maken om volop chirurgen te blijven opleiden. Dus stap één op weg naar een geloofwaardige oplossing van het probleem is dan de instroom aanpakken. Dat klinkt heel makkelijk, maar was het niet. Na een heel proces van wikken en wegen, overleg met het Capaciteitsorgaan, is dan eindelijk besloten de daling in 2023 in te zetten. Tot zover het goede nieuws.