Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. In de huidige tijd was ik never nooit in opleiding gekomen voor wat dan ook. Ik voetbalde in Kampong 13, allesbehalve de eredivisie, musiceerde op zeer matig amateurniveau en de enige vorm van liefdadigheid die ik kende, was de gevulde enveloppe die ik af en toe van mijn opa kreeg. Bovendien heb ik acht hele jaren over mijn geneeskundestudie gedaan.
Het is één uur ’s nachts en het traumasein gaat. Beneden word ik vrolijk begroet door de SEH-verpleegkundigen. Er is er weer een van de trap gelazerd, krijg ik te horen. Trappen en alcohol blijven een slechte combinatie.
Het kabinet is gevallen en daarmee ‘onze’ ministers van zorg. Minister De Jonge en minister Van Ark waren toch een soort collega’s in de zorg. Helaas waren ze geen collega-zorgverleners. Daar wringt de schoen.
Bericht in mijn mailbox: ‘Hi all, zullen we een meeting plannen om even te brainstormen over het onderzoek? Zal wel in de avonduren gaan gebeuren.’ Afzender: een gerenommeerd traumachirurg. Antwoord mijnerzijds: ‘Schitterende meeting. Ik ben echter fervent tegenstander van vergaderen in de avonduren. Dan zie ik mijn vrouw en kinderen, kijk ik voetbal, lees een boek of praat bij met vrienden (je weet wel, die mensen die niet in een ziekenhuis werken).
Zomer 2004 in een oud studentenhuis in Utrecht. Kees komt als jongste in een huis van twaalf jongens wonen waar ik op dat moment de oudste ben. Wat direct opvalt: deze jongen kan lekker ouwehoeren, of ‘goed communiceren’, in dokterstaal. En hij vindt mensen leuk. Kleine hiccup in zijn plannen is dat hij is uitgeloot voor de geneeskundestudie. Namelijk geen acht gemiddeld. Not even close.
