Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Er gaat een groot probleem op ons afkomen als chirurgen in Nederland. Dat probleem zijn de jonge klaren. Als we een beetje pech hebben, is er straks een chirurgenoverschot van minimaal 150 mensen. Jong, ambitieus, acht ton aan maatschappelijke investering per persoon verder, maar wel werkloos.
Oude mannen zijn in het nieuws. Kijk maar naar de verkiezingen in de Verenigde Staten. Ik zal best wat mensen beledigen, maar 70+ lijkt op het eerste gezicht wat oud voor een van de belangrijkste banen ter wereld. Anderzijds hoeft oud helemaal niet slecht te zijn. Zeker niet in combinatie met wijsheid. Chirurgie is een ervaringsvak zegt een van de oude wijze mannen over wie ik het ga hebben.
Ik werd onthaald door de nieuwe academisch opleider heelkunde met een dikke zoen op mijn rechterwang en de woorden: ‘Wat mooi dat je er bent.’ Kortom: thuiswedstrijd, 3-0 voor en de tweede helft moest nog beginnen. Nou, de tweede helft begon en ik stond binnen de kortste keren met 3-4 achter.
Stichting Zorg na Werk in Coronazorg, ZWiC dus. Dit staat hier zo simpel, maar dat was het bepaald niet. Mijn collega-chirurg Sander Muijs en ik zijn een nieuw leven begonnen. Acute chirurgie is er niks bij, daar zijn we ten minste voor opgeleid. Sta me toe u mee te nemen in onze afgelopen twee turbulente weken.
Sta me toe een beetje te filosoferen. Dat doe ik graag zwart-wit, ik blijf traumachirurg. We blijven aan het werk. Opereren coronapatiënten en hebben pech: we pakken een vervelende variant, komen op de ic en helaas, we komen te overlijden. Kans is klein, maar zwart-wit had ik beloofd.
