Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.
Vakantie is een periode van bezinning. In mijn geval op het strand en met mijn gezin. Ook tijd voor reflectie en tijd om vooruit te kijken. De conclusie? Ik heb een nieuwe profielfoto nodig. Een uitgeruste foto van vakantie zonder pak en das. En ik heb mezelf eigenlijk wel genoeg horen zeggen op deze plek in de afgelopen drie jaar.
Donderdagmiddag half 4. We hebben een gesprek met een jonge collega die nog niet in opleiding is. Ze heeft een dik halfjaar bij ons gewerkt en het merendeel van de staf is enthousiast. Kortom: we willen haar graag aanmoedigen om te solliciteren voor een opleidingsplaats komende ronde.
Het is iedere dienst raak. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Soms zelfs wel twee keer. Een standaardvraag bij de overdracht is dan ook: ‘Is Val van trap al geweest?’ Bij een ‘Ja’, meteen gevolgd door: ‘Hoe vaak?’ Bij twee keer Val van trap heb je goede hoop op een rustige nacht. Bij een ‘Nee’ weet je vrij zeker dat je tussen 03.00 en 06.00 uur op de traumakamer staat om de volgende klant op te vangen die verloren heeft van zijn of haar trappencomplex.
Laatst waren we op vakantie in een resort in Portugal. Zon, zee, zwembad en pannenkoeken met chocopasta als ontbijt. Er gaat weinig boven deze combinatie voor kleine meisjes en daarmee dus ook voor ietwat vermoeide ouders.
Met plezier ben ik al enkele jaren reviewer voor een toonaangevend Europees traumatijdschrift. Zo ongeveer tweemaal per maand beoordeel ik een artikel en nu krijg ik een artikel onder ogen van een groep uit China. Ook daar zijn ze gebroken ribben aan het opereren en het doel van deze beschrijvende serie is aan ons laten zien dat je patiënten zelfs onder lokale verdoving kunt opereren.
