Marieke Dijkzeul is al achttien jaar huisarts in Apeldoorn. Ze heeft een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg afgerond. Marieke heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.
‘Ik heb hier een bultje op mijn elleboog. Gek ding hè, voel maar’, zegt mijn zoon van 17 en houdt me zijn arm voor. Ik voel aan zijn elleboog en voel een glad dingetje van nog geen centimeter onder mijn vingers heen en weer schieten. Leek een soort kraakbeenfragmentje ofzo, gek een beetje. Maar ja, hij had er verder geen last van, dus het leek me prima om daar niks aan te doen.
Het blijft vreemd dat sommige mensen nog steeds denken dat een doktersassistente alleen de telefoon opneemt en afspraken inplant. Dat zij (want het zijn bijna altijd dames) een te nemen hindernis is, om het doel te bereiken, namelijk contact met een dokter.
Lamgeslagen zat hij op de bank. Ik bezocht hem een dag nadat de huisartsenpost bij hem geweest was. Hij was na zijn werk thuisgekomen en zijn vrouw was niet beneden geweest. Hij had haar gezocht en uiteindelijk gevonden. In de badkamer. Dood.
In het zonnetje relaxed en ongestoord zitten praten met een vriendin. Dat is, als je kleine kinderen hebt, een parel van een moment. De kunst is om je er meteen van bewust te zijn, want de kans is groot dat deze rust maar van korte duur is.
Wat heerlijk om een collega-specialist aan de lijn te hebben die voelt wat ik bedoel! Ik had een drukke dienst gehad op de huisartsenpost. Ik was de spreekuurdokter, die tegenwoordig in kamer 2/3 zit. Dat is een kamer met vier bedden, waarbij je samenwerkt met de spreekuurassistente.
