Jim Faas

Meteen met de deur in huis: Sociale Zaken heeft boter op het hoofd. In de discussie over het capaciteitsprobleem bij verzekeringsartsen de hand ook in eigen boezem steken? Daar is bar weinig van te merken. Neem een wetstaketsel waar de uitvoering stevig van baalt: de Eerstejaars Ziektewet-beoordeling, de zogenaamde ‘EZWb’.

Wie nog niet heeft meegekregen dat lageropgeleiden gemiddeld zes jaar korter leven dan hogeropgeleiden en vijftien jaar eerder serieuze gezondheidsproblemen ontwikkelen, leeft onder een steen. Het ene artikel na het andere onderzoek verschijnt over deze kwestie. Verbindt het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid daar eindelijk eens consequenties aan? Hallo daar?

Vorig jaar, op een avond in mei. Om kwart over twaalf gaat mijn mobiel. Ik zit nog wat te lezen. Wie belt er nou zo laat? Mijn schoonzus Irma, overstuur, vanuit het umc. Mijn jongste broer Tjerk is daar per ambulance naartoe gebracht. Het is helemaal mis.

‘Zeg Faas, hoeveel dossiers kan een verzekeringsarts per dag afhandelen?’ Er is toch zo’n gigantisch capaciteitstekort? Mijn gedachten dwalen af. Naar een van mijn beste vrienden. Hij is cardioloog in een bekend Amsterdams ziekenhuis. We kennen elkaar vanaf de middelbare school. We spreken twee keer in het jaar af en eten dan samen wat.

‘Inloggen, uitloggen, naar de wc gaan, alles wordt gecontroleerd.’ ‘Valt mijn internet uit, dan krijg ik geen loon.’ Berichtgeving in Trouw dit weekend over de bizarre arbeidscontracten waar callcenters hun thuiswerkende medewerkers aan onderwerpen. Waarom hoor je nou nooit eens een bedrijfsarts of verzekeringsarts over dit soort toestanden?