Jeroen Timmerman schrijft vanuit zijn ervaringen als forensich arts in dienst van de GGD in Amsterdam. Naast blogs, schrijft hij bij toerbeurt voor de column Veldwerk. In de column Veldwerk komen verschillende specialismen aan bod.
De dienst op zondagochtend begint rustig en ik heb tijd om door de stille stad te rijden. Even als GGD-arts kijken hoe mijn wijk erbij ligt in deze tijden. Vanuit huis voert de route eerst naar Schiphol, waar lange rijen vliegtuigen staan opgesteld. Vreemd gezicht want ze horen er natuurlijk niet, maar ik vind het prachtig.
In het cellencomplex is een speciale verdieping ingericht voor coronaverdachte verdachten. Bij de mensen die we op het politiebureau zien, zitten genoeg kwetsbaren die snel ziek kunnen worden. Maar er zijn er ook die denken door te hoesten uit de cel te kunnen blijven. Tot voor kort riepen ze dan dat ze tbc hadden, in de hoop weer te worden heengezonden. Een telefoontje met de tbc-afdeling was dan voldoende om te beoordelen of het serieus was (zelden) of manipulatief (vaak).
Even lijkt het of ik een laboratorium binnenga of een filmset betreed. Iedereen loopt in nóg veiligere kleding en schoenen, dubbele handschoenen en gezichtsbescherming rond. De overgang van handschoen naar mouw dichtgeplakt met donkere tape.
Mij verbaast het niets dat Bruno Bruins onwel werd net toen Geert en Thierry aan de microfoon stonden te snateren. Daar zou ieder weldenkend mens op zijn minst onpasselijk van worden. Niet gehinderd door kennis van zaken een beetje drammen voor eigen parochie. Kennis van zeiken.
Vandaag kom ik op een politiebureau om een ‘verward persoon’ te beoordelen. Dat zijn er inmiddels zo veel, dat de politie zich genoodzaakt ziet om alles wat niet strafrechtelijk vervolgbaar is, zo snel mogelijk door te sturen naar de ggz. Logisch, het is meestal ook meer iets voor zorgverleners. Alleen als een misdrijf ernstig is, wordt nog een oplossing gezocht in het justitiële (psychiatrische) circuit.
