Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.
Het land is de afgelopen weken opgeschrikt door ongekend harde acties van een militante groep huisartsen, die zich The Burning Bags noemt. Wat Farmers Defence Force over het land heeft uitgestort verbleekt hierbij en is ook volledig uit de media-aandacht verdwenen. BB beheerst het nieuws en roept gevoelens op variërend van grote sympathie tot angst en afkeer.
De anamnese is het mooiste en moeilijkste deel van ons vak. Het vereist een mengsel van achteroverzitten en actief luisteren met alles wat je in huis hebt. Het allermoeilijkste vind ik, is dat je het moment van ‘weten’ zo lang mogelijk moet uitstellen.
Mijn vorige aios vertelde mij het volgende verhaal. Toen hij coschap liep op de SEH van ons ziekenhuis werd er een man binnengebracht die dreigde te stikken.
Haar moeder had last van recidiverende psychoses en was tussen de psychoses door een dwingende, onberekenbare vrouw.
In 2020 las ik een klein referaat in Huisarts en Wetenschap over de Hygia-trial, een Spaans onderzoek waarin 19 duizend (!) patiënten waren geïncludeerd die allemaal op antihypertensiva stonden.
