Prof. dr. Henriëtte van der Horst is huisarts en hoogleraar huisartsgeneeskunde en tevens voorzitter van de Divisie Eerstelijnszorg, public health en methodologie van Amsterdam UMC.
Ik kan er niet aan wennen, sterker, ik wil er niet aan wennen aan dat ‘nieuwe normaal’. Het is niet normaal wat er nu gebeurt. Schrikken als er iemand op minder dan anderhalve meter afstand van je komt. Het overkomt me steeds vaker.
We kunnen niet eindeloos grootouders en kleinkinderen van elkaar weghouden, onze bejaarde ouders alleen maar achter plexiglas blijven zien, onze vrienden niet troosten met een arm om hen heen.
Tegen wil en dank ben ik verslaafd geraakt aan coronanieuws. Ik check zeer regelmatig op mijn telefoon of er nog nieuws is en kan vaak de verleiding niet weerstaan om de items met intrigerende koppen te openen. Alle media besteden vooral aandacht aan de coronacrisis. En nee, dat is niet goed voor mijn gemoedsrust en hartslag.
De schappen van de supermarkt zijn nog steeds grotendeels leeg, wc-papier is al dagen niet te verkrijgen, dat wordt op een gegeven moment toch maar krantenpapier gebruiken, want wij zijn niet aan het hamsteren geslagen. Maar dit is niet de collaterale schade waar ik me zorgen over maak.
We lopen het risico dat we een grote groep mensen onnodig laten screenen door een geriater terwijl je eigenlijk al op je tien vingertjes na kunt tellen dat er geen sprake is van kwetsbaarheid en sommige mensen zijn op hun 45ste al kwetsbaar omdat ze een scala aan aandoeningen en risicofactoren voor nog meer ellende hebben. Hoe doelmatig is dit plan eigenlijk?
