Emile Keuter

Het wordt steeds gekker. Treffend en emotioneel beschrijft Arianne Beckers-Bruls haar spreekuur vol diep verdrietige en boze mensen, de mensen met een kort lontje in een Nederlandse supermarkt en de psychotische toestanden in de dienst van de politie.

Mijn hele werkende leven heb ik gezegd dat het zo fijn is van ons vak dat je nooit naar werk hoeft te zoeken omdat mensen vanzelf ziek worden en hulp vragen. Ik kan slecht mijn eigen motor zijn, een kantoorbaan is aan mij niet besteed en ik ben ongeschikt voor de wetenschap.

Toen ik onlangs in Nederland woonde, heb ik anderhalf jaar bij Acibadem gewerkt, een zakelijke Turkse kliniek waar ik goede herinneringen aan heb. Enorm efficiënte planning en ondersteuning, korte lijnen. Fijne collega’s en echt alleen maar aardige mensen. Goede betaling bovendien en uitstekende mogelijkheden om je te ontwikkelen in de richting die je voor ogen hebt.

Een kleine twintig jaar geleden kreeg ik na het speelkwartier op maandagochtend een meisje met licht traumatisch letsel van de plexus brachialis. De verlammingen trokken snel bij, maar er bleef een gevoelsstoornis. Ik zag dat zich centrale pijn ging vormen in de arm, want er was al forse hyperpathie. Vanuit ons streekziekenhuis verwees ik naar het kinderrevalidatiecentrum in de grote stad. Twee jaar later zaten de ouders in mijn spreekkamer te huilen. Het meisje had een onbruikbare, overgevoelige arm. Ik zei tegen de ouders: ‘Weet u wat we gaan doen? Hypnose!’

De nieuwe KNMG-Gedragscode: 10. Als arts ga je respectvol om met je collega’s. Je adviseert, begeleidt en steunt hen en werkt met hen samen.