Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.
Nog net voor corona in alle hevigheid losbarstte, nam ik afscheid van mijn eerste werkplek in de ggz. Een afdeling voor mensen met een verstandelijke beperking en psychische stoornis. Ik startte op de polikliniek op aan andere locatie, maar ging al snel ook naar de kliniek, waar meer werk op me wachtte.
Lenie zit onrustig op haar stoel heen en weer te schuiven, terwijl ze continu bewegingen maakt met haar onderkaak. Dat laatste is een gevolg van haar antipsychotica. Lenie heeft een licht verstandelijke beperking en een voorgeschiedenis met psychoses.
Gisteravond volgde ik een webinar over online behandelen in de ggz. En ik was niet alleen. Ruim tweeduizend collega’s uit Nederland en België namen deel. De organisatoren, zelf al jarenlang online werkzaam, kunnen amper geloven wat er gebeurt. In de afgelopen week is de interesse in cursussen, webinars en allerhande tools om over te gaan op onlinezorgverlening, groter dan in de afgelopen zeven jaar bij elkaar. Want nood breekt wet…
In dit geval is mijn eerste reflex mijn cirkel van invloed groter maken. Ik wil bijdragen als arts, ik wil tijdelijk weer terug de somatische zorg in, meehelpen aan het front. Maar daarnaast realiseer ik me mijn grote invloed als mens. Gewoon door alle opgelegde regels rondom hygiëne en fysieke distantie te handhaven.
We zitten midden in een opleidingsvisitatie als ik ineens pianomuziek hoor. Verbaasd kijk ik op. De reumatoloog van het betreffende ziekenhuis vertelt trots dat zij elke dag een uur livemuziek hebben in de centrale hal. Geweldig, denk ik bij mijzelf.
